Wasifu • Mfalme wa Italia

Giovanni Agnelli anayejulikana kama Gianni, anayejulikana zaidi kama "l'Avvocato", kwa miaka mingi nembo ya kweli ya ubepari wa Italia, alizaliwa mjini Turin tarehe 12 Machi 1921. Mimi wazazi mwite kwa jina la babu yake wa hadithi, mwanzilishi wa Fiat, "Fabbrica Italiana Automobili Torino" ambayo Gianni mwenyewe atamletea utukufu wake kamili baada ya miaka iliyotumiwa kama mafunzo, kama makamu wa rais, katika kivuli cha Vittorio Valletta , mtu mwingine mkubwa wa usimamizi ambaye aliweza kuongoza kampuni ya Turin kwa busara na ubora baada ya kifo cha mwanzilishi mwaka wa 1945.

Gianni Agnelli

Valletta alikuwa ameweka. misingi imara sana ya ukuaji wa Fiat (kupendelea uhamiaji kutoka Kusini na kufanya mazungumzo na vyama vya wafanyakazi kwa mkono wa chuma), katika Italia ambayo ilikuwa imejaribiwa na kupigwa na uzoefu wa Vita vya Pili vya Dunia. Shukrani kwa ukuaji wa uchumi na maendeleo ya haraka, Waitaliano waliweza kumudu bidhaa zilizookwa na kampuni ya Turin, kuanzia pikipiki maarufu kama vile Lambretta hadi magari yasiyoweza kusahaulika kama vile Seicento, na kuifanya Fiat kuwa chapa maarufu sana.

Kuingia kwa Gianni Agnelli kwenye chumba cha udhibiti, kitakachompa mamlaka kamili, kulianza mwaka 1966, ambapo hatimaye alipewa wadhifa wa Rais. Kutokawakati huo kwa wengi, Agnelli alikuwa mfalme wa kweli wa Italia, ambaye katika mawazo ya pamoja alichukua nafasi ya familia ya kifalme iliyohamishwa kwa amri ya kikatiba.

Lakini usimamizi wa Agnelli hautakuwa rahisi hata kidogo. Kinyume chake, tofauti na watangulizi wake, wakili huyo atajikuta akikabiliana na wakati ambao labda ulikuwa mgumu zaidi kuwahi kutokea kwa ubepari wa Italia, ule ulioadhimishwa kwanza na maandamano ya wanafunzi na kisha mapambano ya wafanyakazi, yaliyochochewa na kutiwa moyo kwa njia mbaya na ' mlipuko wa mapinduzi. Hii ilikuwa miaka ambayo kile kinachojulikana kama "vuli moto" kilifuatana, migomo na pikipiki iliyochemka ambayo iliweka uzalishaji wa viwandani na ushindani wa Fiat katika ugumu mkubwa.

Agnelli, hata hivyo, ana tabia dhabiti na yenye uelewa kwa upande wake, inayolenga upatanishi wa washirika wa kijamii na kuunda tena mizozo: mambo yote ambayo humruhusu kuwa na mtazamo wa mbali na usimamizi bora wa mizozo, kuepusha migongano inayozidisha. .

Katikati ya matatizo hayo yote, aliweza kuiongoza Fiat kuelekea bandari zenye maji salama. Matokeo yapo kwa wote kuyaona na kuanzia 1974 hadi 1976 anachaguliwa kwa sauti kubwa kuwa Rais wa Confindustria, kwa jina la mwongozo ambao wenye viwanda wanataka uwe wa uhakika na wenye mamlaka. Pia wakati huu,jina lake linaonekana kama hakikisho la usawa na upatanisho, kwa kuzingatia hali ya kisiasa ya Italia iliyochanganyikiwa, ishara dhahiri ya mizozo yenye kelele zaidi.

Kipekee kati ya nchi za Ulaya, kile kinachoitwa "maelewano ya kihistoria" yalikuwa yakifanyika katika peninsula, yaani, aina hiyo ya makubaliano ya nyuso mbili ambayo yaliona washirika katika ubora wa juu wa chama cha Kikatoliki, kwa hiyo ni kinyume kabisa. kikomunisti, kama vile Wanademokrasia wa Kikristo na Kikomunisti wa Kiitaliano, msemaji wa ujamaa halisi na wa muungano bora na Urusi (ingawa ilikosolewa na kukataliwa kwa njia fulani).

Kama muunganisho wa picha hii ambayo tayari si ya uhakika, ni lazima pia tujumuishe dharura nyingine za ndani na nje za umuhimu wote, kama vile msukosuko wa kiuchumi uliokithiri na ugaidi mwekundu unaozidi kuelezewa na kukithiri wa miaka hiyo, vuguvugu la mapinduzi ambalo ilipata nguvu kutoka kwa makubaliano fulani ambayo sio ya kawaida sana. Ni wazi, kwa hivyo, "njia ya Valletta" sasa haikuwezekana. Haikuwezekana kupaza sauti kubwa na chama cha wafanyakazi, wala haikuwezekana sasa kutumia "ngumi ya chuma" ambayo meneja mrithi wa Giovanni Agnelli alijulikana nayo. Kilichohitajika badala yake ilikuwa ni mashirikiano kati ya serikali, vyama vya wafanyakazi na Confindustria: wale wanaohusika na vikosi hivi vitatu kwa busara watakumbatia mstari huu "laini".

Lakini mgogoro wa kiuchumi, licha ya nia njema, hauachi njia ya kutokea. Sheria za hakinia njema ilitoa nafasi kwa soko na, mwishoni mwa miaka ya 1970, Fiat ilijikuta katikati ya dhoruba kali. Nchini Italia kuna mzozo mkubwa sana, tija inashuka kwa kutisha na kupunguzwa kwa ajira ni juu yetu. Hotuba ambayo inatumika kwa kila mtu na sio tu kwa Fiat, tu kwamba mwisho ni colossus na inaposonga, katika kesi hii vibaya, inatisha. Ili kukabiliana na dharura kuna mazungumzo ya kitu kama kupunguzwa kazi elfu kumi na nne, tetemeko la ardhi la kijamii, ikiwa litatambuliwa. Hivyo huanza awamu ngumu ya makabiliano ya vyama vya wafanyakazi, pengine ya moto zaidi tangu kipindi cha baada ya vita, ambayo yameshuka katika historia kutokana na rekodi kamili kama vile mgomo maarufu wa siku 35.

Kilele cha maandamano kilikuwa milango ya kituo cha ujasiri cha Mirafiori. Mazungumzo hayo yapo mikononi mwa mrengo wa kushoto kabisa, ambao unatawala mzozo huo, lakini cha kushangaza katibu wa Chama cha Kikomunisti Enrico Berlinguer anaahidi msaada wa PCI ikiwa viwanda vitavaliwa. Vuta nia ya kumalizika Oktoba 14, na "maandamano ya elfu arobaini" wakati, bila kutarajia, makada wa Fiat wataingia barabarani dhidi ya umoja huo (kesi pekee katika historia inayohusishwa na migomo).

Fiat, kwa shinikizo, inakataa kuachishwa kazi na kuwafuta kazi wafanyikazi elfu ishirini na tatu. Kwa muungano na Muitaliano kushoto nikushindwa kwa kihistoria. Kwa Fiat ni hatua ya kugeuza.

Kampuni ya Turin kwa hivyo iko tayari kuanza upya kwa kasi na kwa misingi mipya. Agnelli, akiwa na Cesare Romiti, anazindua upya Fiat kimataifa na, katika miaka michache, anaibadilisha kuwa kampuni ya umiliki yenye maslahi tofauti sana, ambayo hayakomei tu kwa sekta ya magari (ambayo, kwa njia, alikuwa amechukua pia. Alfa Romeo na Ferrari), lakini huanzia uchapishaji hadi bima.

Chaguo, kwa sasa, limefanikiwa na miaka ya 80 inathibitisha kuwa kati ya mafanikio zaidi katika historia nzima ya kampuni. Agnelli anajiimarisha zaidi na zaidi kama mfalme pepe wa Italia. Tabia zake za ajabu, tiki zake nzuri huchukuliwa kama mifano ya mtindo, kama dhamana ya uboreshaji: kuanzia saa maarufu juu ya cuff, hadi viatu vya r na suede vilivyoigwa.

Akihojiwa na majarida kutoka kote ulimwenguni, anaweza kutoa hukumu kali, wakati mwingine za kejeli tu, kwa kila mtu, kutoka kwa wanasiasa walio madarakani, hadi wachezaji wapendwa wa Juventus wapenzi sawa, shauku inayofanana ya a. maisha (baada ya Fiat, bila shaka); timu ambayo, cha kushangaza, yeye hutazama mara moja tu, ya kwanza.

Mwaka 1991 aliteuliwa kuwa seneta wa maisha na Francesco Cossiga huku, mwaka wa 1996 alipitisha mkono wa Cesare Romiti (aliyebaki madarakani hadi 1999). Basi ni wakatiwa Paolo Fresco kama rais na wa miaka ishirini na miwili John Elkann (mjukuu wa Gianni) mjumbe wa bodi, ambaye alimrithi mpwa mwingine, Giovannino (mtoto wa Umberto na rais wa Fiat katika pectore), ambaye alikufa mapema kwa njia ya kushangaza kutokana na tumor ya ubongo.

Gianni Agnelli (kulia) akiwa na kaka yake Umberto Agnelli

Mwenye kipaji na mwenye uwezo mkubwa, alipaswa kuwa kiongozi wa baadaye wa himaya ya Fiat. Kifo chake kimemkasirisha sana sio tu wakili mwenyewe, lakini mipango yote ya urithi wa biashara kubwa ya familia. Baadaye, maombolezo mengine makubwa yatampiga Avvocato aliye na uzoefu, kujiua kwa mtoto wake wa miaka arobaini na sita Edoardo, mwathirika wa mchezo wa kuigiza wa kibinafsi ambao labda (ikizingatiwa kuwa haiwezekani kila wakati kujiingiza kwenye psyche ya wengine. ) kuchanganya migogoro iliyopo na ugumu wa kujitambua kama Agnelli kwa mapenzi yote, pamoja na heshima na pia mizigo inayohusisha hili.

Tarehe 24 Januari 2003, Gianni Agnelli aliaga dunia baada ya kuugua kwa muda mrefu. Mazishi yamejengwa katika jumba la sanaa la Lingotto, kwa mujibu wa sherehe za Seneti, huku mazishi yakifanyika katika Kanisa Kuu la Turin kwa njia rasmi na kutangazwa moja kwa moja na Rai Uno. Ikifuatwa kwa hisia na umati mkubwa, sherehe hizo kwa hakika zilimtawaza Gianni Agnelli kama mfalme wa kweli wa Italia.

Picha: Luciano Ferrara