بیوگرافی • پادشاه ایتالیا

جیوانی آنیلی معروف به جیانی، معروف به "l'Avvocato"، برای سالها نماد واقعی سرمایه داری ایتالیا، در 12 مارس 1921 در تورین متولد شد. او را به نام پدربزرگ افسانه‌ای‌اش، بنیان‌گذار فیات، «فابریکا ایتالیانا اتوموبیلی تورینو» صدا بزنید که خود جیانی پس از سال‌هایی که به عنوان شاگرد، به عنوان معاون رئیس‌جمهور در سایه ویتوریو والتا گذرانده، شکوه و عظمت کامل خود را به ارمغان خواهد آورد. یکی دیگر از شخصیت های بزرگ مدیریتی که پس از مرگ بنیانگذار در سال 1945 توانست شرکت تورین را با درایت و عالی رهبری کند. پایه های بسیار محکم برای رشد فیات (حمایت از مهاجرت از جنوب و انجام مذاکرات با اتحادیه ها با مشت آهنین)، در ایتالیایی که از تجربه جنگ جهانی دوم آزموده شده بود. به لطف رونق اقتصادی و توسعه سریع، ایتالیایی ها پس از آن قادر به خرید محصولات پخته شده توسط شرکت مستقر در تورین شدند، از اسکوترهای معروف مانند لامبرتا تا خودروهای فراموش نشدنی مانند Seicento، که فیات را به یک برند بسیار محبوب تبدیل کرد.

ورود جیانی آنیلی به اتاق کنترل، اتاقی که به او قدرت مطلق خواهد داد، به سال 1966 برمی گردد، زمانی که سرانجام به او دفتر ریاست جمهوری داده شد. از جانبدر آن لحظه برای بسیاری، آنیلی پادشاه واقعی ایتالیا بود، کسی که در تصور جمعی جای خانواده سلطنتی تبعید شده توسط یک فرمان قانون اساسی را گرفت.

اما مدیریت آنیلی اصلا آسان نخواهد بود. برعکس، برخلاف پیشینیان خود، وکیل خود را در مواجهه با شرایطی خواهد دید که شاید سخت ترین لحظه برای سرمایه داری ایتالیا بوده است، لحظه ای که ابتدا با اعتراضات دانشجویی و سپس با مبارزات کارگری مشخص شده است، که به شیوه ای خشونت آمیز توسط وکیل تحریک و تشویق شده است. انفجار انقلابی این سال‌ها سال‌هایی بود که به اصطلاح «پاییز داغ» یکی دیگر را دنبال کرد، جوششی از اعتصاب‌ها و اعتصاب‌ها که تولید صنعتی و رقابت فیات را با مشکل جدی مواجه کرد.

اما آگنلی دارای شخصیتی قوی و فهمیده است که به میانجیگری شرکای اجتماعی و ترکیب مجدد تضادها تمایل دارد: همه عناصری که به او امکان مدیریت دوراندیشانه و بهینه اختلافات و اجتناب از تشدید درگیری ها را می دهد. .

در میان همه این مشکلات، او توانست فیات را به سمت بنادر با آب های امن هدایت کند. نتایج برای همه وجود دارد و از سال 1974 تا 1976 او با صدای بلند به عنوان رئیس جمهور Confindustria انتخاب می شود، به نام راهنمای که صنعتگران می خواهند مطمئن و معتبر باشند. همچنین این بار،نام او به عنوان ضمانت تعادل و آشتی، در پرتو اوضاع سیاسی درهم‌تنیده ایتالیا، نمادی آشکار از پر سر و صداترین تضادها دیده می‌شود.

که در بین کشورهای اروپایی منحصر به فرد بود، به اصطلاح "مصالحه تاریخی" در شبه جزیره در حال وقوع بود، یعنی آن نوع توافق دو وجهی که متحدانی را در حزب کاتولیک مشاهده می کرد، بنابراین کاملاً ضد. کمونیست‌ها، مانند دموکرات‌های مسیحی و کمونیست ایتالیایی، سخنگوی سوسیالیسم واقعی و اتحاد ایده‌آل با روسیه (اگرچه مورد انتقاد قرار گرفته و به نوعی رد شده‌اند).

به‌عنوان نتیجه‌ای از این تصویر نامشخص، ما باید سایر موارد اضطراری داخلی و خارجی با اهمیت را نیز در نظر بگیریم، مانند بحران اقتصادی بومی و تروریسم سرخ که به طور فزاینده و واضح آن سال‌ها، جنبشی انقلابی که قدرت را از یک اجماع نه چندان غیر معمول دریافت کرد. بدیهی است، بنابراین، "روش والتا" اکنون غیر قابل تصور بود. بلند کردن صدای بلند با اتحادیه غیرممکن است، و همچنین استفاده از آن «مشت آهنین» که مدیر جانشین جووانی آنیلی با آن شناخته می‌شد، قابل تصور نبود. آنچه در عوض مورد نیاز بود هماهنگی بین دولت، اتحادیه‌های کارگری و کنفندوستریا بود: کسانی که مسئول این سه نیرو هستند عاقلانه از این خط "نرم" استقبال خواهند کرد.

اما بحران اقتصادی علیرغم حسن نیت، هیچ راه نجاتی باقی نمی گذارد. قوانین عادلانهنیات خوب جای خود را به بازار داد و در پایان دهه 1970، فیات خود را در میان طوفانی وحشتناک یافت. در ایتالیا بحران بسیار شدیدی در حال وقوع است، بهره وری به طرز وحشتناکی کاهش می یابد و کاهش اشتغال در راه است. گفتاری که برای همه صدق می کند و نه فقط برای فیات، فقط این که دومی یک غول بزرگ است و وقتی حرکت می کند، در این مورد منفی، ترسناک است. برای مقابله با شرایط اضطراری صحبت از چیزی در حدود چهارده هزار اخراج است، یک زلزله واقعی اجتماعی، اگر محقق شود. بدین ترتیب مرحله سخت رویارویی اتحادیه آغاز می شود، شاید داغ ترین مرحله از دوران پس از جنگ، که به لطف رکوردهای مطلقی مانند اعتصاب معروف 35 روزه در تاریخ ثبت شده است.

نقطه تکیه گاه اعتراض دروازه های مرکز عصبی میرافیوری شد. مذاکره کاملاً در دست چپ است که بر درگیری مسلط است، اما در کمال تعجب، انریکو برلینگوئر، دبیر حزب کمونیست، قول حمایت از PCI را در صورت اشغال کارخانه ها می دهد. طناب کشی در 14 اکتبر با "راهپیمایی چهل هزار نفر" پایان می یابد، زمانی که به طور کاملا غیر منتظره، کادرهای فیات علیه اتحادیه به خیابان ها می آیند (تنها مورد در کل تاریخ مرتبط با اعتصابات).

فیات تحت فشار، از اخراج کارکنان خودداری می کند و بیست و سه هزار کارمند را اخراج می کند. برای اتحادیه و چپ ایتالیا این استیک شکست تاریخی برای فیات این یک نقطه عطف تعیین کننده است.

بنابراین شرکت تورین آماده راه اندازی مجدد با شتاب و بر پایه های جدید است. آنیلی، به همراه چزاره رومیتی، فیات را مجدداً در سطح بین‌المللی راه‌اندازی می‌کند و طی چند سال، آن را به یک شرکت هلدینگ با منافع بسیار متفاوت تبدیل می‌کند، که دیگر فقط به بخش خودرو محدود نمی‌شود (که اتفاقاً او در آن نیز جذب شده بود. آلفارومئو و فراری)، اما از انتشار تا بیمه را شامل می شود.

این انتخاب در حال حاضر موفق بوده و دهه 80 یکی از موفق ترین ها در کل تاریخ شرکت است. آنیلی بیشتر و بیشتر به عنوان پادشاه مجازی ایتالیا تثبیت می شود. ویژگی‌های عجیب و غریب او، تیک‌های نجیب او به‌عنوان مدل‌هایی از سبک در نظر گرفته می‌شوند، به‌عنوان تضمینی برای ظرافت: از ساعت معروف بالای سرآستین شروع می‌شود، تا کفش‌های جیر و r بسیار تقلید شده.

با مجلات سراسر جهان مصاحبه می‌کند، او می‌تواند قضاوت‌های تند، گاهی اوقات تنها به طنز محبت آمیز، در مورد همه، از سیاستمداران در مقام، تا بازیکنان محبوب یوونتوس، به همان اندازه محبوب، قضاوت کند. زندگی (البته بعد از فیات)؛ تیمی که، عجیب، او عمدتاً فقط یک بار، اولین بار، تماشا می کند.

در سال 1991 توسط فرانچسکو کوسیگا به عنوان سناتور مادام العمر منصوب شد، در حالی که در سال 1996 از دست چزاره رومیتی (که تا سال 1999 در سمت خود باقی ماند) گذشت. بعد وقتش می رسداز پائولو فرسکو به عنوان رئیس و جان الکان بیست و دو ساله (نوه جیانی) عضو هیئت مدیره، که جانشین برادرزاده دیگر، جووانینو (پسر اومبرتو و رئیس فیات در بخش پکتوره) شد، که به شکلی دراماتیک به طور نابهنگام درگذشت. به تومور مغزی

جیانی آنیلی (راست) به همراه برادرش امبرتو آنیلی

درخشان و بسیار توانا بود، او رهبر آینده امپراتوری فیات بود. مرگ او نه تنها خود وکیل، بلکه تمام برنامه های جانشینی تجارت عظیم خانوادگی را به شدت ناراحت کرده است. متعاقباً، سوگواری جدی دیگری بر آووکاتو تجربه شده، خودکشی پسر چهل و شش ساله اش ادواردو، قربانی یک درام شخصی که در آن شاید (با توجه به اینکه همیشه غوطه ور شدن در روح و روان دیگران غیرممکن است) را فرا خواهد گرفت. ) بحران های وجودی و دشواری در شناخت خود به عنوان یک آنیلی را با تمام محبت ها، با افتخارات و همچنین بارهای ناشی از آن مخلوط کنید.

در 24 ژانویه 2003، جیانی آنیلی پس از یک بیماری طولانی درگذشت. طبق تشریفات مجلس سنا، خانه تشییع جنازه در گالری هنری لینگوتو برپا شده است، در حالی که مراسم تشییع جنازه در کلیسای جامع تورین به صورت رسمی برگزار می شود و توسط Rai Uno به طور زنده پخش می شود. این مراسم که با احساسات جمعیت عظیمی دنبال شد، به طور قطعی، جیانی آنیلی را به عنوان پادشاه واقعی ایتالیا تاج گذاری کرد.

عکس: لوچیانو فرارا