Βιογραφία - Θεολογία και θέατρο

Ισπανός θεατρικός συγγραφέας και κληρικός, ο Πέδρο Καλδερόν ντε λα Μπάρκα γεννήθηκε στη Μαδρίτη στις 17 Ιανουαρίου 1600. Γιος ενός καγκελάριου του Οικονομικού Συμβουλίου, σπούδασε στο κολλέγιο των Ιησουιτών στη Μαδρίτη μεταξύ 1609 και 1614. Εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της Αλκαλά ντε Χενάρες και αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, όπου έζησε από το 1617 έως το 1620, έγινε πτυχίο καιεμβαθύνει τη θεολογική του εκπαίδευση, η οποία κάνει την πίστη του όλο και πιο δυνατή.

Το 1621, ο Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα κατηγορήθηκε για τη δολοφονία ενός υπηρέτη του δούκα του Φρίγια: για να αποφύγει τη σύλληψη, κατέφυγε στον Γερμανό πρέσβη. Επέστρεψε στη Μαδρίτη πέντε χρόνια αργότερα, το 1626, για να υπηρετήσει τον δούκα του Φρίγια, αλλά τρία χρόνια αργότερα συνελήφθη με την κατηγορία ότι επιτέθηκε σε έναν ιερέα, ο οποίος τον είχε επιπλήξει από τον άμβωνα επειδή εισήλθε σε μιαμοναστήρι με σκοπό να συλλάβει έναν κωμικό που είχε τραυματίσει τον αδελφό του.

Το όνομα του Pedro Calderón de la Barca εμφανίζεται για πρώτη φορά στους λογοτεχνικούς κύκλους το 1620, με αφορμή το certami προς τιμήν του Αγίου Isidro που είχε οργανώσει ο Lope de Vega. Η κλίση του προς το θέατρο άρχισε λίγο αργότερα: το πρώτο του έργο που μπορεί να χρονολογηθεί με βεβαιότητα είναι το "Amor, honor y poder", του 1623.

Έγινε ιππότης του τάγματος του Σαντιάγο το 1636 και λίγα χρόνια αργότερα έλαβε μέρος σε μια εκστρατεία στη Γαλλία (1638) και στον πόλεμο της Καταλονίας (1640). Το 1641 διορίστηκε διοικητής μοίρας- πολέμησε στη Λερίδα και στη συνέχεια έλαβε την απαλλαγή του.

Το ενδιαφέρον του για το "auto sacramental" (ή "autos sacramentales"), ένα δραματικό είδος που ο Calderón de la Barca θα τελειοποιήσει, χρονολογείται από το 1634. Αφού χειροτονήθηκε ιερέας, θα συνέθετε μόνο "autos" - ακριβείς εκφράσεις της ισπανικής μπαρόκ κουλτούρας - και κωμωδίες θρησκευτικού ή μυθολογικού χαρακτήρα που προορίζονταν μόνο για παραστάσεις στο παλάτι και στον κήπο του BuenΑπόσυρση.

Για κάποιο χρονικό διάστημα συζούσε με μια γυναίκα που του γέννησε έναν γιο. Αφού ήταν γραμματέας του δούκα της Άλμπα για λίγα χρόνια, ο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα εισήλθε στο τριτοβάθμιο τάγμα του Αγίου Φραγκίσκου το 1650 και χειροτονήθηκε ιερέας (1651).

Στον ιεράρχη ανατίθεται η ενορία των Reyes Nuevos στο Τολέδο, αλλά λόγω της αντίθεσης του ανώτερου εφημέριου δεν μπορεί να την καταλάβει. Έτσι εντάσσεται στην Αδελφότητα του Καταφυγίου, αλλά το 1663 γίνεται επίτιμος εφημέριος του βασιλιά, οπότε μετακομίζει στη Μαδρίτη. Το 1666 διορίζεται ανώτερος εφημέριος και το 1679 ο Κάρολος Β' ορίζει ότι η συντήρησή του θα καταβάλλεται από την αυλή, μέχρι τοημέρα του θανάτου του.

Σπουδαστής των Ιησουιτών, ο Καλντερόν αφομοίωσε τη σκέψη του Αγίου Αυγουστίνου και του Αγίου Θωμά του Ακινάτη που έφτασε σε αυτόν μέσω της ερμηνείας που ήταν τότε στη μόδα στην Ισπανία από τους Μπάνιεθ, Μολίνα και Σουάρες, αναμειγνύοντάς την με τη λατρεία του προχριστιανισμού.

Από την απαισιοδοξία και τον σκεπτικισμό του σχετικά με την αυτονομία και την εγκυρότητα της ανθρώπινης προσπάθειας πηγάζει μια βαθιά αίσθηση της παγκόσμιας ματαιοδοξίας, η οποία καταλήγει στα μυθικά καλντερονικά θέματα: η ζωή ως προσκύνημα, ως όνειρο, ο κόσμος ως θέατρο, η εμφάνιση, η υποκριτική των διαρκώς μεταβαλλόμενων ρόλων που ανατίθενται σε διαρκώς μεταβαλλόμενους χαρακτήρες.

Η θεατρική παραγωγή του Καλδερόν αριθμεί περισσότερα από εκατόν δέκα έργα: δημοσίευσε τέσσερα Partes τα έτη 1636, 1637, 1664 και 1673-1674, ενώ το πέμπτο, από το 1677, δεν κέρδισε την έγκρισή του. Το ίδιο έτος 1677 είδε το φως της δημοσιότητας ένας τόμος που περιείχε δώδεκα "autos Sacramentales". Μεταξύ 1682 και 1691, ο Juan de Vera Tassis επιμελήθηκε μια θεμελιώδη έκδοση του συγγραφέα σε εννέα τόμους.

Αυτό που θεωρείται το αριστούργημα του Καλντερόν φέρει τον τίτλο "La vida es sueño" (Η ζωή είναι ένα όνειρο), ένα φιλοσοφικό-θεολογικό δράμα σε τρεις πράξεις, σε στίχους, γραμμένο το 1635.

Ο Πέδρο Καλδερόν ντε λα Μπάρκα πέθανε στη Μαδρίτη στις 25 Μαΐου 1681, σε ηλικία 81 ετών. Από λογοτεχνικής άποψης, θεωρείται ο τελευταίος μεγάλος συγγραφέας του Siglo de oro (Χρυσή Εποχή) της Ισπανίας, μια περίοδος που καλύπτει το μακρύ χρονικό διάστημα από τις αρχές του 16ου αιώνα έως ολόκληρο τον 17ο αιώνα και αντιστοιχεί περίπου στην περίοδο της μεγαλύτερης πολιτικής και στρατιωτικής δόξας του έθνους, η οποία ενοποιήθηκε με την εκδίωξη των Μαυριτανών.