Biografía • Un verdadeiro cabalo cabrón

Cando se escoita falar do "cabalo cabrón" pensa instintivamente no gran Ferrari e na súa longa historia de éxitos na Fórmula 1. Non obstante, houbo outra época na que o mesmo cabalo, aínda que con pequenas diferenzas, gozou aínda de maior popularidade e gloria; referímonos, é dicir, aos tempos do as da aviación militar Francesco Baracca que escolleu o cabaliño como emblema propio, inspirándose naquel, prateado sobre fondo vermello, do "Piemonte Reale", o seu rexemento de cabalería. É a súa nai quen, tras a morte prematura de Francesco, decide doar o xa histórico símbolo a Enzo Ferrari.

Francesco Baracca naceu en Lugo (Rávena) o 9 de maio de 1888 fillo de Enrico, un rico terratenente, e da condesa Paolina de Biancoli. A súa paixón pola vida militar levouno a asistir á Academia de Módena e, aos 22 anos, co grao de segundo tenente, a ingresar no corpo aéreo, onde comezaron a manifestarse as súas habilidades de piloto. En 1915 emprende a súa primeira misión bélica real, no conflito entre Italia e Austria, pero é en abril do ano seguinte cando consegue o seu primeiro éxito co derrubamento dun avión inimigo e a captura da súa tripulación. Esta é a primeira dunha longa serie de vitorias que lle valeron, despois de só dous meses, oascenso a capitán e celebridade: as súas fazañas nárranse no mundo, asumindo unha estatura épica. Agora é un "as": é dicir, pasa a formar parte do pequeno círculo de aviadores que derrubaron polo menos cinco avións inimigos, e convértese no piloto italiano máis importante da Primeira Guerra Mundial.

En 1917, estableceuse o 91º Escuadrón, unha especie de corpo especial de aviación, tamén coñecido como "Squadriglia degli Assi", e Baracca puido elixir persoalmente os homes que operarían ao seu mando: pilotos como como Fulco Ruffo de Calabria, o florentino Nardini, o campano Gaetano Aliperta, Ferruccio Ranza, Franco Lucchini, Bortolo Costantini, o siciliano D'Urso, Guido Keller, Giovanni Sabelli, o tenente Enrico Perreri, por citar algúns, contribuirán a facer o misións lendarias do 91 mesmo a costa das súas vidas, como para Sabelli e Perreri.

Pero é na "Batalla do Solsticio", librada no Piave en xuño de 1918, onde a Escuadra dos Ases resulta decisiva porque consegue conquistar o dominio do ceo e verter o seu potencial de lume mortal nos inimigos de primeira liña ao deter o seu avance.

O 19 de xuño de 1918, precisamente no transcurso destes acontecementos bélicos, Francesco Baracca estrelouse co seu avión en chamas en Montello, perdendo a vida con só 30 anos.

Na súa curta carreira,que non obstante lle valeron unha medalla de ouro, tres de prata e unha de bronce ao valor militar, así como varios premios menores, participou en 63 combates aéreos, gañando 34 duelos.

Pero o "As de Ases" é lembrado sobre todo polo seu espírito cabaleiro: Baracca nunca se enfurece co opoñente derrotado e desaproba a tendencia a facer armamentos cada vez máis devastadores e desapiadados.

O seu sincero admirador é Gabriele D'Annunzio, que exalta os feitos e as calidades humanas e militares do Heroe de Lugo, recordándoo con nostalxia aínda despois da súa morte.

En Montello, rodeada de altos cipreses, unha pequena capela eríxese como memoria imperecedera de Francesco Baracca, un heroe con rostro humano cuxo testamento moral está nunha mensaxe de paz.