Biografia - Między zmysłowością a duchowością

• Wybór dzieł Hermanna Hessego

2 lipca 1877 roku w Calw w Szwarwaldzie (Wirtembergia, Niemcy) urodził się Hermann Hesse, jeden z najbardziej poczytnych pisarzy stulecia. Jego ojciec, Johannes, były misjonarz i dyrektor wydawniczy, jest obywatelem niemieckim urodzonym w Estonii, podczas gdy jego matka, Maria Gundert, urodziła się w Indiach z ojca Niemca i matki Szwajcarki-Francuzki. Z tej wyjątkowej mieszanki kultur można być może prześledzić późniejsze losy Hessego.Atrakcyjność, jaką Hesse rozwinął dla orientalnego światopoglądu, która miała swój najwyższy wyraz w bardzo słynnym "Siddarthcie", prawdziwym kulcie dla pokoleń nastolatków i innych.

Nie można jednak nie zauważyć, że rodzina Hesse przekazała swojemu synowi surowe, pietystyczne wychowanie,

Niektóre przykłady tej nietolerancji można znaleźć bezpośrednio u autora, w pozostawionych przez niego szkicach autobiograficznych, w których opisuje negatywne reakcje na narzucone obowiązki i wszelkie "nakazy rodzinne", niezależnie od słuszności i szlachetności intencji.

Hesse był niezwykle wrażliwym i upartym dzieckiem, co przysparzało niemałych trudności jego rodzicom i wychowawcom. Już w 1881 r. jego matka przeczuwała, że jej syna czeka przyszłość, która nie będzie zwyczajna. W stylu myślenia, który na nią przystawał, poinformowała męża o swoich obawach: "Módl się ze mną za małego Hermanna [...] Dziecko ma taką witalność i siłę woli, a do tego jest bardzo wrażliwe na krzywdę innych".[...] inteligencja, która jest zdumiewająca jak na jego cztery lata. Co się z nim stanie? [...] Bóg musi wykorzystać ten dumny zmysł, wtedy wyniknie coś szlachetnego i korzystnego, ale drżę tylko na myśl o tym, co fałszywe i słabe wychowanie może zrobić z małym Hermannem" (A.G., s. 208).

Inną znaczącą postacią w rozwoju małego Hermanna jest jego dziadek ze strony matki, Hermann Guntert, również misjonarz w Indiach do 1859 r. i erudyta znający różne indyjskie dialekty. Napisał między innymi gramatykę, słownik i przetłumaczył Nowy Testament na język malajala. Dostęp do bogatej biblioteki dziadka, krótko mówiąc, będzie niezbędnydla pozaszkolnej edukacji Hessego, zwłaszcza w okresie jego młodzieńczych kryzysów, które są również dobrze udokumentowane w pismach, które przeszły, a także czytelne pod światło w czynach i ruchach duszy, które tworzą postacie w jego powieściach.

Pomimo najlepszych intencji, metody pedagogiczne rodziców nie zdołały "oswoić" dziecka, które było tak mało posłuszne, nawet jeśli próbowali, zgodnie z zasadami pietyzmu, okiełznać jego buntowniczy upór od najmłodszych lat. Tak więc Johannes Hesse, będąc z rodziną w Bazylei i nie mając innego rozwiązania, postanowił pozwolić dziecku na edukacjęW 1888 r. wstąpił do Calw Gymnasium, do którego uczęszczał niechętnie, choć był w czołówce swojej klasy. W międzyczasie pobierał prywatne lekcje gry na skrzypcach oraz korepetycje z łaciny i greki od swojego ojca, a od lutego do lipca 1890 r. przeszedł program studiów pod kierunkiem rektora Bauera (jednego z niewielu nauczycieli, których Hesse szanował).Jego przyszłość wydawała się być przesądzona. Miał podążać ścieżką wspólną dla wielu synów pastorów w Szwabii: przez regionalny egzamin w seminarium, a następnie na wydział teologiczno-ewangelicki w Tybindze. Jednak sprawy miały potoczyć się inaczej. Bez trudu zdał egzamin w Stuttgarcie i we wrześniu 1891 roku wstąpił do seminarium w Tybindze.Maulbronn.

Był to instytut szkoleniowy, w którym współistniały średniowieczna kultura cysterska, kultura klasyczna i pietyzm. Jednak sześć miesięcy później, bez wyraźnego powodu, chłopiec uciekł z instytutu. Został znaleziony następnego dnia i zabrany z powrotem do seminarium. Jego nauczyciele potraktowali go ze zrozumieniem, ale poddali go ośmiu godzinom więzienia "za opuszczenie instytutu bez pozwolenia".Hesse zaczął jednak cierpieć na poważną depresję, tak że jego nauczyciele namawiali go do powrotu do domu. Jego rodzice nie znaleźli nic lepszego niż wysłanie go do pastora Christopha Blumhardta na "leczenie". Konsekwencją była próba samobójcza, która zakończyłaby się sukcesem, gdyby rewolwer się nie zaciął. Hermann został następnie przyjęty do kliniki dla nerwowo chorych, miejscaw rzeczywistości podobny do azylu w Stetten.

To przeplatanie się różnych motywów egzystencjalnych rzuca istotne światło na jego działalność narracyjną. Życie i twórczość Hermanna Hessego są bowiem w całości naznaczone kontrastem między tradycją rodzinną, indywidualną osobowością i sumieniem a rzeczywistością zewnętrzną. Fakt, że pisarzowi udało się, mimo powtarzających się konfliktów wewnętrznych i wbrew decyzjom rodzinnym, utrzymać się na pozycji lidera, jest dla niego bardzo ważny.Pobłażanie własnej woli nie może być wyjaśnione jedynie uporem i silną świadomością swojej misji.

Hermann Hesse

Na szczęście jego rodzice pozwolili mu wrócić do Calw po jego usilnych modlitwach, gdzie uczęszczał do gimnazjum Canstatter od listopada 1892 r. do października 1893 r. Nie ukończył jednak całego cyklu nauki w gimnazjum. Po doświadczeniach szkolnych nastąpiła bardzo krótka praktyka jako księgarz w Esslingen: po zaledwie czterech dniach Hermann opuścił księgarnię; byłZnaleziony przez ojca błąkającego się po ulicach Stuttgartu, zostaje wysłany na leczenie do doktora Zellera w Winnenthal, gdzie spędza kilka miesięcy, zajmując się ogrodnictwem, dopóki nie może wrócić do rodziny.

Hermann został zmuszony do odbycia praktyki w warsztacie zegarów dzwonowych Heinricha Perrota w Calw. W tym czasie planował ucieczkę do Brazylii. Rok później opuścił warsztat i rozpoczął praktykę jako księgarz u Heckenhauera w Tybindze w październiku 1895 r., Która trwała trzy lata. W przyszłości nie brakowało jednak wewnętrznych i zewnętrznych kryzysów o charakterze egzystencjalnymWydarzenia tego okresu, które należą już do historii, sprowadzają Hessego z Tybingi z powrotem do Bazylei na kilka lat (jako księgarz będzie zajmował się również antykwarycznymi książkami), a następnie świeżo poślubiony (już jako niezależny pisarz) nanad brzegiem Jeziora Bodeńskiego w Gaienhofen, aż po powrocie z podróży do Indii przeniósł się na stałe do Szwajcarii, najpierw do Berna, a następnie do kantonu Ticino.

W 1924 r. ponownie uzyskał obywatelstwo szwajcarskie, które utracił, aby przystąpić do egzaminu regionalnego w Wirtembergii. Rozwiódł się zarówno z pierwszą, jak i drugą żoną, z których obie były Szwajcarkami. Z jego pierwszego małżeństwa z Marią Bernoulli (1869-1963) urodziło się trzech synów: Bruno (1905), Heiner (1909) i Martin (1911). Jego drugie małżeństwo z Ruth Wenger (1897), młodszą od niego o 20 lat, przetrwało tylko rok.Dopiero jego trzecia żona, Ninon Ausländer (1895-1965), rozwiedziona Dolbin, historyk sztuki, Austriaczka i Żydówka, pozostała blisko poety do końca.

Po pierwszych sukcesach literackich Hesse znajdował coraz szersze grono czytelników, najpierw w krajach niemieckojęzycznych, potem, przed Wielką Wojną, w innych krajach europejskich i Japonii, a po przyznaniu mu literackiej Nagrody Nobla (1946) na całym świecie. 9 sierpnia 1962 r. w Montagnoli zmarł w wyniku wylewu krwi do mózgu.

Twórczość Hessego, pod pewnymi względami uzupełniająca twórczość jego wielkiego współczesnego Tomasza Manna, wyraża, w klasycznie skomponowanej prozie, ale bogatej w liryczne akcenty, rozległą, wyartykułowaną dialektykę między zmysłowością a duchowością, rozumem i uczuciem. Jego zainteresowanie irracjonalistycznymi składnikami myśli i pewnymi formami orientalnego mistycyzmu antycypuje, w różnych aspektach,i europejskiej awangardy oraz wyjaśnia, jaką fortunę jego książki znalazły wśród młodszych pokoleń.

Wybór dzieł Hermanna Hessego

• - Steppenwolf
• - Wędrowiec
• - Wiersze
• - O miłości
• - Z Indii
• - Peter Camenzind
• - Legendy i baśnie
• - Demian
• - Knulp
• - Gra szklanych paciorków
• - Siddhartha
• - Fałszywe powołania
• - Ostatnie lato Klingsoru
• - Narcyz i Boccadore