Βιογραφία - Claptonmania

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, εμφανίστηκαν στους τοίχους του Λονδίνου επιγραφές που έγραφαν Ο Clapton είναι Θεός "Εκείνα ήταν τα χρόνια της δεξιοτεχνικής ακμής αυτού του απόλυτου ταλέντου της ηλεκτρικής κιθάρας, που ήταν ικανός όσο λίγοι άλλοι να μεταφέρει συναίσθημα και συγκίνηση από την εξάχορδη χορδή του. Μετά ήρθε ο Τζίμι Χέντριξ και τα πράγματα άλλαξαν, ο ρόλος του Έρικ Κλάπτον μέσα στην Γκότα των "ηρώων της κιθάρας" υπονομεύτηκε από την οραματική ορμητικότητα του μητροπολιτικού Ινδού Τζίμι, αλλά αυτό είναι ένα άλλοιστορία.

Ο Eric Patrick Clapp γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου 1945 στο Ripley του Surrey (Αγγλία). Παράνομος γιος, οι παππούδες του με τους οποίους ζούσε, ήταν αυτοί που του χάρισαν την πρώτη του κιθάρα σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών. Αμέσως γοητευμένος από το νέο όργανο, το οποίο άλλωστε ήταν ηλεκτροκίνητο μόλις λίγα χρόνια, άρχισε να παίζει νότα προς νότα τα 78άρια μπλουζ που κυκλοφορούσαν στο σπίτι.

Το 1963 ίδρυσε την πρώτη του μπάντα, τους "Roosters", και ήταν ήδη 24 καρατίων μπλουζ. Λίγους μήνες αργότερα ήταν με τους "Casey Jones And The Engineers" και στη συνέχεια με τους "Yardbirds", οι οποίοι τον επιστράτευσαν στη θέση του Top Topham. Στα δύο χρόνια που παρέμεινε στο συγκρότημα κέρδισε το παρατσούκλι "Slowhand" και εμβάθυνε τον ήχο των τριών Kings - B.B., Freddie και Albert - καθώς και αυτόν του Muddy Waters και του Robert Johnson.

Το 1965, μετά την επιτυχία "For Your Love", τον κάλεσε ο John Mayall στους "Bluesbreakers", πρόταση που ο Clapton αποδέχτηκε βιαστικά, ελκυόμενος από το ενδιαφέρον του για τα μπλουζ μακριά από τους ποπ πειρασμούς στους οποίους έπεφταν οι άλλες μουσικές του εμπειρίες. Με τον John Mayall υπάρχει ο χώρος ενός μόνο άλμπουμ, αλλά είναι πράγματι σπουδαίο. Η αγωνιώδης αναζήτηση ιδανικών συντρόφων τον οδηγεί πουτην ίδια χρονιά για να σχηματίσει την "Cream" με τον ντράμερ Ginger Baker και τον μπασίστα Jack Bruce. Ακόμη και στην αποφασιστικά ροκ προσέγγιση ενός από τα πρώτα και πιο επιδραστικά supergroup στην ιστορία της ροκ, τα blues standards έχουν εξέχουσα θέση: αυτό συμβαίνει με το "Rollin' and umblin" του Willie Hambone Newbern, το "Born under a bad sign" του Albert King, το "Spoonful" του Willie Dixon, το "I'm so glad" του Skip Jamesκαι το 'Crossroads' του Robert Johnson.

Η επιτυχία είναι τεράστια, αλλά ίσως όχι καλά διαχειρίσιμη από τους τρεις. Οι οποίοι, καταβεβλημένοι από τους φουσκωμένους εγωισμούς τους, σύντομα έρχονται σε ώριμες ανεπανόρθωτες διαφωνίες και έτσι διαλύονται ήδη από το 1968.

Επιστρέφοντας στην αγορά με τη Fender στον ώμο του, ο Clapton αναζητά άλλους περιπετειώδεις συντρόφους. Έπειτα έρχεται ένα άλλο supergroup, ακόμα πιο εφήμερο, με τους Blind Faith δίπλα στον Steve Winwood, μετά η Plastic Ono Band του John Lennon και η αμερικανική περιοδεία με τους Delaney & Bonnie. Μάλιστα, αυτό που έμεινε στην ιστορία ως το πρώτο του σόλο άλμπουμ ("Eric Clapton,που εκδόθηκε από την Polydor το 1970), εξακολουθεί να είναι πολύ επηρεασμένο από την εμπειρία με το ζεύγος Bramlett, αφού το "Slowhand" χρησιμοποιεί το συγκρότημά τους και γράφει τα περισσότερα κομμάτια με την Delaney Bramlett. Το ντεμπούτο έχει έναν R&B ήχο πασπαλισμένο με gospel που αναμφίβολα απέχει πολύ από ό,τι είχε προτείνει μέχρι τότε ο μουσικός.

Όποιος πίστευε ότι ο Eric Clapton ήταν ικανοποιημένος σε αυτό το σημείο, θα έκανε μεγάλο λάθος. Όχι μόνο ο αριθμός των συνεργασιών και των συγκροτημάτων στα οποία συμμετείχε αυξήθηκε δραματικά, αλλά έπρεπε επίσης να δώσει μια σκληρή μάχη με την ηρωίνη, έναν εθισμό που τον οδηγούσε στην καταστροφή (είχε μάλιστα βάλει ενέχυρο τις πολύτιμες κιθάρες του για να ικανοποιήσει τους εμπόρους ναρκωτικών).

Στο χείλος της καταστροφής έχει την ευθυκρισία να τραβήξει τα κουπιά της βάρκας και να μείνει στη θέση του για μερικά χρόνια.

Στις 13 Ιανουαρίου 1973, ο Pete Townshend και ο Steve Winwood οργάνωσαν μια συναυλία για να τον επαναφέρουν στη σκηνή. Έτσι γεννήθηκε, σχεδόν ως ευεργέτημα, το άλμπουμ "Eric Clapton's Rainbow Concert", το οποίο έτυχε χλιαρής υποδοχής από τους κριτικούς της εποχής. Ωστόσο, η καριέρα του συνεχίστηκε και, παρά το γεγονός ότι τα προβλήματά του με τα ναρκωτικά δεν είχαν ακόμη παραμεριστεί εντελώς, σημείωσε τεράστια επιτυχία, την οποία ακολούθησαν και άλλα άλμπουμΜετά το hangover της φήμης και της εκτόξευσης των πωλήσεων, όμως, τον περιμένει στη γωνία μια άλλη αποτυχία, που οφείλεται σε στυλιστικές επιλογές που μακροπρόθεσμα δεν εκτιμήθηκαν από το κοινό.

Δοκίμασε ξανά το 1976 με τον Dylan και τους The Band: η σύζευξη πέτυχε και έγινε και πάλι το αστέρι που ήταν. Από εδώ και πέρα, ο δρόμος του "Manolenta" ήταν στρωμένος με χρυσάφι, έστω κι αν ήταν στρωμένος με τα συνήθη σκαμπανεβάσματα - περισσότερα σκαμπανεβάσματα παρά σκαμπανεβάσματα, για την ακρίβεια. Για να δώσω μερικά παραδείγματα, άλμπουμ όπως το "Backless" το 1978, το "Another Ticket" το 1981, το "Behind the Sun" το 1985, το "August" το 1986 και το "Journeyman" το 1986 ήταν τα καλύτερα.Το 1989 πρέπει να ξεχαστεί.

Διαφορετικό για το 'Money and cigarettes' από το 1983, αλλά μόνο και μόνο για να ακούσετε τις κιθάρες του Eric Clapton και του Ry Cooder μαζί (με την προσθήκη του λιγότερο γνωστού αλλά εξίσου επιδέξιου Albert Lee).

Το ταλέντο εμφανίζεται ζωντανά, όπως αποδεικνύεται από το διπλό "Just One Night" του 1980, αλλά ούτε η σκηνή αποτελεί εγγύηση (ακούστε το "24 Nights" του 1991 για να το πιστέψετε). Η περίοδος είναι πάντως γεμάτη χρήματα, μοντέλα, πάρτι με κόκα και ατυχίες (ο τραγικός θάνατος του δίχρονου γιου τους, από σχέση με τη Lory Del Santo, στη Νέα Υόρκη).

Έφτασαν και τα soundtracks: ενώ το "Homeboy" του 1989 βαριόταν σαν την ομώνυμη ταινία του Mickey Rourke, το "Rush" του 1992 περιλαμβάνει δύο κομμάτια που σηματοδοτούν ότι το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα δεν είναι επίπεδο: όμορφα και αξέχαστα είναι το "Tears in heaven", μια αυτοβιογραφική μπαλάντα αφιερωμένη στον εκλιπόντα γιο του, και το "Don't know which way to go" του Willie Dixon σε μια αδυσώπητη εκδοχή.

Εν τω μεταξύ, αυτό που θα έπρεπε να ήταν η παράδοση στον Stevie Ray Vaughan δεν συμβαίνει (ο Clapton εμφανίζεται με τον άλλο μεγάλο κιθαρίστα την ίδια νύχτα που ο Τεξανός χάνει τη ζωή του σε συντριβή ελικοπτέρου) και ο Clapton βρίσκει νέα ερεθίσματα με το άλμπουμ "Unplugged" του 1992, ένα ακουστικό live για το MTV και μια ειλικρινή επανερμηνεία της καριέρας του (που εν μέρει επιστρέφει τον Clapton στην πρώτη του αγάπη,the blues).

Με αγωνία, το 1994 ο Eric Clapton μπήκε στο στούντιο με μια έμπιστη μπάντα και ηχογράφησε ζωντανά (ή σχεδόν ζωντανά) μια καυτή ακολουθία δεκαέξι κλασικών blues από ιερά τέρατα όπως ο Howlin' Wolf, ο Leroy Carr, ο Muddy Waters, ο Lowell Fulson κ.ά. Το αποτέλεσμα είναι το συγκινητικό "From the cradle", μια εικονική τούρτα με κεράκια για την τριαντάχρονη καριέρα του. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτόείναι επίσης το πρώτο εξ ολοκλήρου και δηλωμένο blues άλμπουμ του Clapton. Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό: ακόμη και οι πουριτανοί πρέπει να αναθεωρήσουν και να βγάλουν το καπέλο τους.

Σήμερα, ο "Slowhand" είναι ένας κομψός, πολυεκατομμυριούχος σούπερ σταρ. Σίγουρα έχει λάβει πολλά από τα μπλουζ, περισσότερα από τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών που τα εφηύραν. Αλλά, τουλάχιστον έμμεσα, ήταν αυτός που βοήθησε να ξαναβρεθούν μερικοί σπουδαίοι πρώτοι ερμηνευτές που είχαν πέσει στη λήθη. Και πρακτικά όλοι οι λευκοί κιθαρίστες που παίζουν μπλουζ, αργά ή γρήγορα, έπρεπε νανα αντιμετωπίσει τον προσωπικό και άκρως αναγνωρίσιμο ήχο του. Φυσικά, η δισκογραφία του δεν λάμπει από μπλουζ διαμάντια και η ζωή του ως ροκ σταρ δεν προδιαθέτει πάντα για καλοπροαίρετη κριτική. Χωρίς αμφιβολία, όμως, ο Eric 'Slowhand' Clapton αξίζει τη θέση του ανάμεσα στους μεγάλους.