بیوگرافی • صدای نقاشی شده

دوک الینگتون (که نام اصلی او ادوارد کندی است) در 29 آوریل 1899 در واشنگتن متولد شد. او نوازندگی را در دوران نوجوانی و در دهه 1910 در زادگاهش به عنوان نوازنده پیانو شروع کرد. پس از چند سال اجرا در کلوپ های رقص همراه با اتو هاردویک و سانی گریر، به لطف او در سال 1922 به نیویورک نقل مکان کرد تا با گروه ویلبر سویتمن بازی کند. سال بعد، او با "ارکستر نوآوری اسنودن" که علاوه بر هاردویک و گریر، المر اسنودن، رولاند اسمیت، بابر مایلی، آرتور وتسول و جان اندرسون در آن حضور داشتند، مشغول شد. او که در سال 1924 رهبر گروه شد، با "کلاب کاتن" مشهورترین باشگاه در هارلم قرارداد امضا کرد.

اندکی بعد ارکستر که در این بین نام "واشنگتنی ها" را به خود اختصاص داد، بارنی بیگارد با کلارینت، ولمن براد در کنترباس، لوئیس متکالف در ترومپت و هری کارنی و جانی هاجز در ساکسیفون همراه شدند. اولین شاهکارهای دوک به آن سال‌ها برمی‌گردد، بین نمایش‌های شبه آفریقایی ("The mooche"، "Black and tan Fantasy") و قطعات صمیمی و جوی تر ("Mood Indigo"). موفقیت دیری نپایید، همچنین به این دلیل که جنگل محبوبیت خاصی در بین سفیدپوستان داشت. الینگتون پس از استقبال از خوان تیزول، رکس استوارت، کوتی ویلیامز و لارنس براون در گروه، جیمی را نیز صدا می کند.بلانتون که تکنیک ساز خود یعنی کنترباس را متحول کرد و به درجه تکنوازی مانند پیانو یا ترومپت ارتقا یافت.

در پایان دهه سی، دوک همکاری بیلی استریهورن، تنظیم‌کننده و پیانیست را می‌پذیرد: او به مرد مورد اعتماد او تبدیل می‌شود، حتی آلتر ایگوی موسیقی او، همچنین از نظر آهنگسازی. از جمله آثاری که بین سال‌های 1940 و 1943 نور دیده می‌شود، «کنسرتو برای کوتی»، «دم پنبه‌ای»، «جک خرس» و «شفت هوایی هارلم» هستند: اینها شاهکارهایی هستند که به سختی می‌توان به آنها برچسب زد، زیرا آنها فراتر از تعریف دقیق هستند. طرح های تفسیری خود الینگتون که از آهنگ‌های خود صحبت می‌کند، به نقاشی‌های موسیقایی و توانایی‌اش در نقاشی از طریق صداها اشاره می‌کند (جای تعجب نیست که قبل از شروع یک حرفه موسیقی، او به نقاشی علاقه نشان داده بود و می‌خواست یک هنرمند پوستر تبلیغاتی شود).

از سال 1943، این نوازنده کنسرت هایی را در "Carnegie Hall" برگزار کرده است، یک معبد مقدس از یک ژانر خاص از موسیقی کلاسیک: علاوه بر این، در آن سال ها، گروه (که سال ها متحد باقی مانده بود) شکست خورد. برخی از قطعات مانند گریر (که باید با مشکلات الکل دست و پنجه نرم کند)، بیگارد و وبستر. پس از یک دوره لکه دار شدن در اوایل دهه پنجاه، مربوط به خروج از صحنه ساکسیفونیست آلتو جانی هاجز و ترومبونیست لارنس براون، بزرگموفقیت با اجرای سال 1956 در "Festival del Jazz" در نیوپورت، با اجرای "Diminuendo in Blue" در میان چیزهای دیگر بازمی گردد. این آهنگ همراه با "Jeep's Blues" و "Crescendo in Blue" تنها ضبط زنده آلبوم منتشر شده در تابستان همان سال به نام "Ellington at Newport" را نشان می دهد که در عوض شامل تعداد زیادی آهنگ دیگر است که "زنده" اعلام شده است. علیرغم اینکه در استودیو ضبط شده و با تشویق های ساختگی آمیخته شده است (فقط در سال 1998 کنسرت کامل با دیسک دوبل "الینگتون در نیوپورت - کامل" منتشر خواهد شد)، به لطف کشف تصادفی نوارهای آن شب توسط ایستگاه رادیویی "صدای آمریکا".

از دهه 1960، دوک دائماً در جهان سفر کرده است، در تورها، کنسرت‌ها و ضبط‌های جدید شرکت می‌کند: از جمله، مجموعه 1958 "Such sweet thunder"، با الهام از ویلیام شکسپیر. "سوئیت خاور دور" 1966؛ و "سوئیت نیواورلئان" 1970. پیش از این، در 31 مه 1967، موسیقیدان اهل واشنگتن توری را که در پی مرگ بیلی استریهورن، همکارش که دوست صمیمی او نیز شده بود، به دلیل تومور مری قطع کرده بود: به مدت بیست روز، دوک هرگز اتاق خوابش را ترک نکرده بود. الینگتون پس از دوره افسردگی (به مدت سه ماه از برگزاری کنسرت خودداری می کرد) به کار با گروه باز می گرددضبط آلبوم معروف "و مادرش او را صدا کرد" که شامل برخی از معروف ترین موسیقی های دوستش است. پس از "کنسرت مقدس دوم" که با مترجم سوئدی آلیس بابز ضبط شد، الینگتون باید با یک اتفاق مرگبار دیگر دست و پنجه نرم کند: در طول یک جلسه دندانپزشکی، جانی هاجز در 11 می 1970 بر اثر حمله قلبی می میرد. <3

پس از دوک الینگتون در سال 1971 با استقبال از باستر کوپر در ترومبون، روفوس جونز در درام، جو بنجامین در کنترباس و فرد استون در فلوگل هورن در ارکستر خود از کالج موسیقی برکلی و در سال 1973 از دانشگاه کلمبیا مدرک دکترای افتخاری گرفت. مدرک افتخاری موسیقی؛ او در 24 مه 1974 در نیویورک به دلیل سرطان ریه در کنار پسرش مرسر و چند روز پس از مرگ (که بدون اطلاع او رخ داد) پل گونسالوز، همکار مورد اعتماد او که بر اثر مصرف بیش از حد هروئین درگذشت، درگذشت.

یک جایزه یک عمر دستاورد گرمی و برنده جایزه گرمی Trustees، رهبر ارکستر، آهنگساز و پیانیست، الینگتون چهار سال بعد به عنوان "مدال آزادی ریاست جمهوری" و "شوالیه لژیون افتخار" در سال 1969 معرفی شد. او که به اتفاق آرا یکی از مهم‌ترین آهنگسازان آمریکایی قرن خود و یکی از شاخص‌ترین آهنگسازان تاریخ موسیقی جاز به شمار می‌رود، در دوران فوق‌العاده‌اش به آن دست زد.کار شصت ساله، حتی ژانرهای مختلف مانند موسیقی کلاسیک، گاسپل و بلوز.