Biografia - Mistrz i dżentelmen

Wszystko zaczęło się w 1976 roku, na torze Monza. Mało pieniędzy, dużo pasji, talent do sprzedawania. Przyjaciele z zespołu Salvati natychmiast dostrzegli w Michele Alboreto potencjalnego mistrza. Być może bez nich, można śmiało powiedzieć, Michele Alboreto nie dotarłby tam, gdzie wszyscy wiemy.

Urodzony w Mediolanie 23 grudnia 1956 roku Michele był wówczas chłopcem o czarnych, kręconych włosach, znacznie dłuższych niż te, które miał mieć później. W jednomiejscowym samochodzie, który miał okazać się krzywy, po późniejszych dokładnych kontrolach wyróżnił się odwagą i determinacją na odcinku hamowania.

Powściągliwy, niemal nieśmiały, wykazał się wyjątkową stanowczością. W zespole go uwielbiali i byli tacy, którzy wkładali ręce do portfeli, aby pozwolić mu ścigać się w F.Italia ". Muszę wykorzystać każdą okazję, bo nie wiem, czy będzie druga szansa ', często powtarzał.

Zanim inni zdali sobie z tego sprawę, Alboreto był już w Formule 3, rzucając wyzwanie "wielkim facetom", często szpiegowanym zza siatek. I od razu wygrał, w swoim pierwszym roku. Nawet nie pięć lat po swoich pierwszych okrążeniach z F. Monza, Michele Alboreto był już w Formule 1.

Kiedy coś szło nie tak, Alboreto potrafił wpaść w furię. Miał jednak wielką zdolność do pozytywnego ukierunkowania całej swojej agresji, aby jechać szybciej, nie poddawać się, nigdy się nie poddawać. Można było się założyć, że za kilka godzin lub następnego dnia złość zamieni się w dziesiąte części mniej w czasach okrążeń.

Nadia, jego wierna i cicha towarzyszka od czasów szkolnych, zawsze mu towarzyszyła. Michele był nie do zatrzymania. Szansa z Tyrrellem pojawiła się na Imoli, w 1981 r. Kolejna szansa do wykorzystania, która nie umknęła mu dzięki pomocy patrona, który pomógł już między innymi Ronnie Petersonowi i który dodał do listy przyjaciół. Z każdego z nich Alboreto zawszezapamiętany aż do dni ostatecznych.

Wiedział dokładnie, dokąd chce się udać: " Nie chcę zabrzmieć arogancko, ale zaplanowałem swoje przybycie do Formuły 1. Może mi się to udać, a może nie, ale to były kroki, które musiałem podjąć. "

Zwycięstwa z Tyrrellem zaskoczyły wielu, ale nie tych, którzy dobrze go znali. Następnie, między ofertami McLarena i Ferrari, Michele wybrał urok żaglowego konia i wielkie wyzwanie Maranello. Stał się bardziej powściągliwy i niepewny siebie, również z powodu pewnych nieporozumień z prasą.

Rok 1985 jest jego najlepszym rokiem, ale wielkie marzenie o zostaniu mistrzem świata znika wraz z turbosprężarkami Garrett wybranymi przez Ferrari na finał sezonu. Alboreto jest wściekły w tych tygodniach. Być może przewidział, że już nigdy nie będzie miał takich możliwości.

Zamiast przejść do Williamsa (w miejsce Nigela Mansella), chciał również pozostać w Maranello, aby nie opuszczać zespołu. Pojawienie się jego największego wroga, Johna Barnarda, położyło kres jego długiemu interludium Ferraristy.

W sobotnie popołudnie Grand Prix Niemiec 1988, w pokoju Holiday Inn w Walldorf, zgodził się w końcu ścigać z Williamsem. Związek przypieczętowany słowami, które jednak nie będą kontynuowane. Był bardzo zraniony, chociaż niewiele o tym wiadomo.

Powrót do Tyrrell jest jeszcze bardziej gorzki i zakończył się przedwcześnie z powodu zmiany sponsorów tytoniu. Potem nastąpiły miłe przebłyski, zwłaszcza w Footwork i Arrows.

Wypadek Ayrtona Senny wstrząsnął nim do głębi, zwłaszcza że Michele widział Brazylijczyka w sobotę po śmierci Ratzenbergera, zdenerwowanego i niemal świadomego zbliżającego się końca. W sądzie, jak prawdziwy mężczyzna, broni go do końca przed kłamstwami tych, którzy powiedzieliby wszystko, by mieć zwycięskiego bolida jednomiejscowego.

Ale Michele Alboreto nie zrezygnował z wyścigów. Od Niemieckich Mistrzostw Samochodów Turystycznych po Irl i Indianapolis, skończył w Sports. O wyścigach na owalach mówi, że Ściganie się tam jest jak wojna w Wietnamie ", zdając sobie sprawę, że zaryzykował już wystarczająco dużo, by nie iść dalej.

Nadia błaga go, miesiąc po miesiącu, aby przestał. W ciągu ostatnich kilku lat biznes pochłania go niemal w pełnym wymiarze godzin. Resztę poświęca rodzinie i Harleyowi Davidsonowi, koncentrując się na samolotach, jego drugiej wielkiej pasji.

Zwycięstwo w Le Mans to kulminacja marzeń, które pielęgnował od czasów, gdy zobaczył w kinie Steve'a McQueena w Porsche w słynnym filmie 24 godziny. Czuł się pewnie w sporcie, tak pewnie, że myśl o rezygnacji nawet go nie poruszyła.

25 kwietnia 2001 roku na niemieckim torze Lausitzring doszło do tragicznego wypadku, w którym zginął Michele Alboreto. Przypuszcza się, że nagle zawiódł jeden z podzespołów bolidu i ten wystartował, przejeżdżając przez barierkę ochronną i rozbijając się na poboczu toru.