Βιογραφία - Πρωταθλητής και τζέντλεμαν

Όλα ξεκίνησαν το 1976, στην πίστα Junior της Monza. Λίγα χρήματα, πολύ πάθος, ταλέντο για να πουλήσει. Οι φίλοι της ομάδας Salvati είδαν αμέσως στο πρόσωπο του Michele Alboreto έναν εν δυνάμει πρωταθλητή. Ίσως χωρίς αυτούς, μπορούμε να πούμε ότι ο Michele Alboreto δεν θα είχε φτάσει εκεί που όλοι γνωρίζουμε.

Γεννημένος στο Μιλάνο στις 23 Δεκεμβρίου 1956, εκείνη την εποχή ο Michele ήταν ένα αγόρι με μαύρα, σγουρά μαλλιά, πολύ μακρύτερα από αυτά που θα είχε αργότερα. Σε ένα μονοθέσιο που έμελλε να αποδειχθεί στραβό, μετά από προσεκτικούς ελέγχους αργότερα, διακρίθηκε για το θάρρος και την αποφασιστικότητά του στο τμήμα πέδησης.

Συγκρατημένος, σχεδόν ντροπαλός, έδειξε εξαιρετική αποφασιστικότητα. Μέσα στην ομάδα τον λάτρευαν και υπήρχαν εκείνοι που έβαλαν το χέρι στο πορτοφόλι τους για να του επιτρέψουν να προχωρήσει και να αγωνιστεί στην F.Italia." Πρέπει να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία, γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. ', έλεγε συχνά.

Πριν καν το καταλάβουν οι άλλοι, ο Alboreto ήταν ήδη στη Formula 3, προκαλώντας τους "μεγάλους", συχνά κατασκοπευόμενος πίσω από τα δίχτυα. Και κερδίζοντας αμέσως, την πρώτη του χρονιά. Ούτε πέντε χρόνια μετά τους πρώτους του γύρους με την F. Monza, ο Michele Alboreto ήταν ήδη στη Formula 1.

Όταν τα πράγματα πήγαιναν στραβά, ο Alboreto μπορούσε να γίνει έξαλλος. Αλλά είχε τη μεγάλη ικανότητα να διοχετεύει, με θετικό τρόπο, όλη την επιθετικότητά του για να πάει πιο γρήγορα, να μην υποχωρεί, να μην παραδίδεται ποτέ. Μπορούσες να στοιχηματίσεις ότι, λίγες ώρες ή την επόμενη μέρα, ο θυμός θα μετατρεπόταν σε δέκατα λιγότερα σε χρόνους γύρου.

Η Νάντια, η πιστή και ήσυχη σύντροφός του από τα σχολικά του χρόνια, τον συνόδευε πάντα. Ο Michele ήταν ασταμάτητος. Η ευκαιρία με την Tyrrell έφτασε στην Imola, το 1981. Μια άλλη ευκαιρία να αδράξει και που δεν του ξέφυγε, χάρη στη βοήθεια ενός προστάτη που είχε ήδη βοηθήσει, μεταξύ άλλων, τον Ronnie Peterson και που πρόσθεσε στον κατάλογο των φίλων. Από τον καθένα από αυτούς, ο Alboreto πάνταθυμόμαστε μέχρι τις τελευταίες ημέρες.

Ήξερε ακριβώς πού ήθελε να πάει: " Δεν θέλω να φανώ αλαζόνας, αλλά σχεδίασα την άφιξή μου στη Formula 1. Μπορεί να το πέτυχα ή να μην το πέτυχα, αλλά αυτά ήταν τα βήματα που έπρεπε να κάνω. "

Οι νίκες με την Tyrrell αιφνιδίασαν πολλούς, αλλά όχι αυτούς που τον γνώριζαν καλά. Στη συνέχεια, ανάμεσα στις προσφορές της McLaren και της Ferrari, ο Michele επέλεξε τη γοητεία του ιπτάμενου αλόγου και τη μεγάλη πρόκληση του Maranello. Έγινε πιο συγκρατημένος και επιφυλακτικός, επίσης λόγω κάποιων παρεξηγήσεων με τον Τύπο.

Το 1985 είναι η καλύτερή του χρονιά, αλλά το μεγάλο όνειρο να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής ξεθωριάζει μαζί με τις τουρμπίνες Garrett που επέλεξε η Ferrari για το φινάλε της σεζόν. Ο Alboreto είναι έξαλλος εκείνες τις εβδομάδες. Ίσως προέβλεψε ότι δεν θα είχε ποτέ ξανά τέτοιες ευκαιρίες.

Αντί να πάει στη Williams (στη θέση του Nigel Mansell) ήθελε επίσης να παραμείνει στο Maranello για να μην εγκαταλείψει την ομάδα. Η έλευση του μεγαλύτερου εχθρού του, του John Barnard, έβαλε τέλος στο μακρύ ιντερλούδιο της Ferrarista.

Το απόγευμα του Σαββάτου του γκραν πρι της Γερμανίας το 1988, σε ένα δωμάτιο του Holiday Inn στο Walldorf, συμφώνησε να αγωνιστεί τελικά με τη Williams. Μια ένωση που σφραγίστηκε με λόγια που, ωστόσο, δεν θα είχαν συνέχεια. Ήταν πολύ πληγωμένος, αν και δεν θα γίνονταν πολλά γνωστά γι' αυτό.

Η επιστροφή στην Tyrrell είναι ακόμη πιο πικρή και τελείωσε πρόωρα λόγω αλλαγής χορηγών καπνού. Ακολούθησαν ωραίες αναλαμπές, ειδικά με το Footwork και τα Arrows.

Η θέση για να κερδίζεις στην F1 δεν θα επιστρέψει ποτέ. Το ατύχημα του Ayrton Senna τον ταρακουνάει, ειδικά από τη στιγμή που ο Michele είχε δει τον Βραζιλιάνο το Σάββατο του θανάτου του Ratzenberger, αναστατωμένο και σχεδόν συνειδητοποιώντας το επερχόμενο τέλος. Στο δικαστήριο, σαν αληθινός άνθρωπος, τον υπερασπίζεται μέχρι τέλους απέναντι στα ψέματα εκείνων που θα έλεγαν τα πάντα για να έχουν ένα μονοθέσιο που θα κέρδιζε.

Αλλά ο Michele Alboreto δεν εγκατέλειψε τους αγώνες. Από το Γερμανικό Πρωτάθλημα Αυτοκινήτων Τουρισμού στο Irl και την Indianapolis, κατέληξε στα σπορ. Για τους αγώνες σε οβάλ λέει ότι Ο αγώνας εκεί είναι σαν να πηγαίνεις σε πόλεμο στο Βιετνάμ ", γνωρίζοντας ότι έχει πλέον ρισκάρει αρκετά για να μην προχωρήσει περαιτέρω.

Η Νάντια τον ικετεύει, μήνα με το μήνα, να σταματήσει. Τα τελευταία χρόνια, οι επιχειρήσεις τον απορροφούν σχεδόν σε πλήρη απασχόληση. Το υπόλοιπο αφιερώνει στην οικογένειά του και στη Harley Davidson, με έμφαση στα αεροσκάφη, το άλλο μεγάλο του πάθος.

Η νίκη στο Λε Μαν είναι το αποκορύφωμα ενός ονείρου, το οποίο έτρεφε από τις ημέρες που είχε δει τον Steve McQueen στον κινηματογράφο με μια Porsche στην περίφημη 24ωρη ταινία. Ένιωθε σίγουρος για τον Αθλητισμό, τόσο σίγουρος που η σκέψη της εγκατάλειψης δεν τον άγγιζε καν.

Στις 25 Απριλίου 2001 στη γερμανική πίστα του Lausitzring σημειώθηκε το τραγικό ατύχημα που στοίχισε τη ζωή στον Michele Alboreto. Εικάζεται ότι ένα εξάρτημα του αυτοκινήτου έπαθε ξαφνικά βλάβη και απογειώθηκε, σκαρφαλώνοντας πάνω από τα προστατευτικά κιγκλιδώματα και πέφτοντας στο πλάι της πίστας.