بيوګرافي • د سندرو انارشيست

ليکوال، شاعر خو تر هر څه زيات مستند او اصلي، بې ارزښته او ستومانه "چانسونير"، جورجس براسنس د ۱۹۲۱ کال د اکتوبر په ۲۲ نېټه په فرانسه کې زېږېدلی. د ماشومتوب راهیسې مل دی. هغه په ​​ګراموفون کې غږیدلې سندرې اوري چې مور او پلار یې د واده ډالۍ په توګه ترلاسه کړې ، مګر هغه هم په راډیو کې غږول شوي ، له چارلس ټرینیټ (چې هغه به تل د خپل ریښتیني ښوونکي په توګه په پام کې نیسي) له ری وینټورا څخه تر ټینو راسي پورې. جاني هیس ته تر نورو نورو. د هغه د کورنۍ غړي د موسیقۍ سره مینه لري: د هغه پلار ژان لوئس، چې د مسلک له مخې خښته کوونکی دی، مګر ځان د "آزاد فکر" په توګه تعریفوي، او مور یې ایلویرا ډراګوسا (په اصل کې د مارسیکو نووو، د پوټینزا په ولایت کې د باسیلیکاتا د کوچني ښار څخه) , یوه زړه راښکونکې کاتولیکه ده چې هغه د خپل وطن سندرې غږوي او په چټکۍ سره هغه څه زده کوي چې اوریدل کیږي.

راتلونکی chansonnier ډیر ژر د ښوونځي سیسټم سره بې صبري ثابتوي: دا دقیقا په ټولګي کې دی، په هرصورت، هغه د یو هنرمند په توګه د خپل ژوند لپاره بنسټیز غونډه لري. الفونس بونافي، یو فرانسوی ښوونکی، د شعر لپاره د هغه لیوالتیا د لیکلو په هڅولو سره تیره کړه.

وروسته له دې چې په سیټ کې د کالج پاول ویلري کې د غلا لپاره د محاکمې سره په پنځلس ورځو بند محکوم شو، جورجس براسنس پریکړه وکړه چې مداخله وکړيد هغه د ښوونځي مسلک پای ته ورسید او پاریس ته لاړ، چیرته چې هغه د ایټالوي ترور، انتونیټا لخوا کوربه و. دلته، په اتلس کلنۍ کې، هغه په ​​مختلفو کارونو پیل وکړ (د چمني پاکولو په شمول) تر هغه چې هغه په ​​رینالټ کې د کارګر په توګه وګمارل شو.

هغه خپل ځان د خپل ریښتیني احساساتو لپاره د خورا لوی ژمنتیا سره وقف کوي: شعر او میوزیک ، د پاریس "حجرو" ته په مکرر ډول ، چیرې چې هغه د وخت موجودیتي فضا تنفس کوي ، او اجازه ورکوي چې خپلې لومړنۍ ټوټې واورئ. د پیانو غږول زده کړئ.

په 1942 کې هغه د شعرونو دوه ټولګې خپرې کړې: "Des coups dépées dans l'eau" (په اوبو کې سوراخ) او "A la venvole" (روښانه). د کتابونو موضوعات همغه دي چې هغه په ​​سندرو کې ورسره معامله کوي: عدالت، مذهب، اخلاق، په بې رحمه او پارونکي ډول تشریح شوي.

په 1943 کې هغه د اجباري کار خدمت (STO، چې د نازیانو په اشغال شوې فرانسه کې د نظامي خدماتو د ځای په ځای کولو لپاره تاسیس شوی) لخوا مجبور شو چې آلمان ته لاړ شي. دلته، هغه د یو کال لپاره، برلین ته نږدې په باسډورف کې، د کارګرانو په کمپ کې کار کاوه. د دې تجربې په جریان کې هغه د خپل راتلونکي ژوند لیکونکي اندرې لاریو او پیری اونټینینټ سره ولیدل چې د هغه منشي شي. هغه سندرې لیکي او خپل لومړی ناول پیلوي، مګر له هرڅه پورته هغه د آزادۍ خوبونه ویني: نو، کله چې هغه د جواز ترلاسه کولو اداره کوي، هغه فرانسې ته راستون کیږي او کمپ ته بیرته نه راځي.

د چارواکو لخوا غوښتل شوی، دا د جین لی بونییک لخوا کوربه شوی، یوه عالي ښځهسخاوت، کوم ته چې براسنس به "جین" او "چانسن پوور l'Auvergnat" (د اوورګن لپاره سندره) وقف کړي.

په ۱۹۴۵ کال کې هغه خپل لومړی ګیتار واخیست. راتلونکی کال هغه د انارکیست فدراسیون سره یوځای شو او د "لی لیبرټایر" په ورځپاڼی کې د مختلفو تخلصونو الندې، همکاري پیل کړه. په 1947 کې هغه د جوها هیمن سره ولیدل (د "پپچین" په نوم یادیږي)، څوک چې به د هغه د ټول عمر ملګری پاتې شي، او هغه ته چې براسنس به مشهور "لا غیر غوښتنې این میرج" (د واده کولو غیر غوښتنې) وقف کړي.

هغه یو زړه راښکونکی ناول لیکي ("La tour des miracles"، د معجزو برج) او له هرڅه پورته ځان سندرو ته وقف کوي، چې د جاک ګریلو لخوا هڅول شوي. د مارچ په 6، 1952 Patachou، یو مشهور سندرغاړی، د پاریس په یوه کلب کې د براسنس لخوا په یوه نندارتون کې ګډون کوي. هغه پریکړه کوي چې د هغه ځینې سندرې په خپل ذخیره کې شاملې کړي او په زړه پورې چینسنیر قانع کړي چې خپلې خپرونې خلاصې کړي. د Jacques Canetti د لیوالتیا څخه هم مننه، د وخت ترټولو لوی تاثیرات، د مارچ په 9 Brassens د "Trois Baudets" مرحله اخلي. اورېدونکي د دې هنرمند په وړاندې بې غږه پاتې کیږي چې د ستوري څرګندیدو لپاره هیڅ نه کوي او تقریبا شرمنده ، عجیب او عجیب ښکاري ، دومره لرې او له هرڅه څخه توپیر لري چې د دورې سندرې وړاندیز کوي.

د هغه خپل متنونه رسوا کوي، لکه څنګه چې دوی د وړو غلو، وړو بدکارانو او فاحشو کیسې بیانوي، پرته له دې چې بیان او تکرار شي (لکه څنګه چې ډیرید "حقیقي سندرو" په نوم یادیږي، دا د ټولنیز طبیعت څخه یو دی، چې د فرانسې پلازمینې په لږ درناوي کوڅو کې هم تنظیم شوی، په هغه وخت کې فیشن). ځینې ​​یې د لویو شاعرانو لکه ویلون ژباړې دي. ډیری لیدونکي پورته کیږي او بهر ته ځي؛ نور، د دې مطلق نوښت څخه حیران شوي، هغه ته غوږ ونیسئ. د براسنس افسانه پیل کیږي ، هغه بریا چې هیڅکله به هغه له دې شیبې څخه پریږدي.

د هغه څخه مننه، د "بوبینو" تیاتر (کوم چې له 1953 راهیسې د هغه د خوښې مرحله ګرځیدلې) د سندرو په یو مستند معبد بدل شوی.

په 1954 کې "چارلس کراس" اکاډمۍ براسنس ته د هغه د لومړي LP لپاره "ډیسکو ګرانډ پری" جایزه ورکړه: د هغه سندرې د وخت په تیریدو سره په 12 ډیسکونو کې راټولې شوې.

درې کاله وروسته هنرمند خپل لومړی او یوازینی سینمایی بڼه وړاندې کړه: هغه پخپله د رینی کلیر په فلم "پورټ دی لیلاس" کې لوبیدلی.

په 1976-1977 کې هغه د پنځو میاشتو لپاره پرله پسې فعالیت وکړ. دا د هغه د کنسرتونو وروستۍ لړۍ ده: د کولمو په سرطان اخته و، هغه د اکتوبر په 29، 1981 کې په سینټ ګیلي دو فیسک کې مړ شو، په کلتور کې یو نه ډکونکی خلا پریښوده، د Yves Montand د دې کلمو لخوا په ښه توګه تشریح شوی: " Georges Brassens هغه جوړ کړ. یوه ټوکه. هغه په ​​​​سفر روان شو. ځینې وايي هغه مړ دی. مړ دی؟ مګر مړی څه معنی لري؟ لکه څنګه چې براسنس، پریورټ، بریل مړ کیدی شي! ".

پاتې میراث خورا ښه دید Sète څخه د هنرمند لخوا. د سندرغاړو - سندرغاړو په مینځ کې چې د براسینز میوزیک سره خورا ډیر متوجه شوي موږ فابریزیو دی اندری په یاد لرو (چې تل یې هغه خپل ښوونکی ګڼلی ، او د هغه ځینې خورا ښکلي سندرې یې ژباړلې او ویلي یې دي: "د واده مارچ" ، "ایل ګوریلا" "،" اراده"، "د روښانه چشمې په اوبو کې"، "لی پاسرز-بای"، "د نظرونو لپاره مړه کول" او "ډیلیټو دی پیس") او ناني سویمپا، چې د ماریو ماسیولي سره یې په دې ژبه کې لفظي ژباړه ایډیټ کړه. د هغه ایټالوی سندرې، که څه هم ډیری وختونه یې وړاندیز کوي، د خپلو خپرونو په جریان کې او په ځینو ریکارډونو کې، په میلانیز ژبه کې.