Biografie - Anarchist van het lied

Georges Brassens, schrijver, dichter, maar vooral een authentieke en originele 'chansonnier', ontheiligend en ironisch, werd geboren in Sète (Frankrijk) op 22 oktober 1921. Zijn passie voor muziek begeleidde hem van jongs af aan. Hij luisterde naar liedjes die werden afgespeeld op de grammofoon die zijn ouders als huwelijkscadeau hadden gekregen, maar ook naar liedjes die werden uitgezonden op de radio, variërend van Charles Trenet (die hij zou beschouwen alsZijn eigen familie houdt van muziek: zijn vader Jean Louis, die metselaar van beroep is maar zichzelf omschrijft als een 'vrije denker', en zijn moeder Elvira Dragosa (oorspronkelijk uit Marsico Nuovo, een klein dorpje in de regio Basilicata in de provincie Potenza), een fervent katholiek, die de melodieën van haar geboortestreek neuriet.oorsprong, en ze leert snel welke ze toevallig hoort.

De toekomstige chansonnier is al snel onverdraagzaam tegenover het schoolsysteem: het is echter juist op school dat hij een ontmoeting heeft die van fundamenteel belang zal zijn voor zijn leven als kunstenaar. Alphonse Bonnafè, een Franse leraar, brengt zijn passie voor poëzie op hem over en moedigt hem aan om te gaan schrijven.

Na een veroordeling tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van vijftien dagen wegens diefstal aan het Paul Valery College in Sète, besloot Georges Brassens zijn schoolcarrière te onderbreken en verhuisde hij naar Parijs, waar hij werd opgevangen door een Italiaanse tante, Antoinette. Hier begon hij op achttienjarige leeftijd met klusjes (waaronder schoorsteenvegen) totdat hij werd aangenomen alswerknemer bij Renault.

Hij wijdt zich meer en meer aan zijn ware passies: poëzie en muziek, bezoekt de Parijse 'kelders', waar hij de existentialistische sfeer van die tijd inademt, en speelt zijn eerste stukken. Hij leert piano spelen.

In 1942 publiceerde hij twee dichtbundels: 'Des coups dépées dans l'eau' (Gaten in het water) en 'A la venvole' (Naar het licht). De onderwerpen van de boeken zijn dezelfde als die in zijn liedjes: rechtvaardigheid, religie, moraal, geïnterpreteerd op een oneerbiedige en provocerende manier.

In 1943 werd hij door de verplichte arbeidsdienst (S.T.O., ingesteld in het door de nazi's bezette Frankrijk ter vervanging van de militaire dienst) gedwongen om naar Duitsland te gaan. Hier werkte hij een jaar lang in Basdorf, vlakbij Berlijn, in een werkkamp. Tijdens deze ervaring ontmoette hij André Larue, zijn latere biograaf, en Pierre Onteniente, die zijn secretaris zou worden. Hij schreef liedjes en begon zijneerste roman, maar bovenal droomt hij van vrijheid: dus, wanneer hij erin slaagt een vergunning te krijgen, keert hij terug naar Frankrijk en keert niet terug naar het kamp.

Gezocht door de autoriteiten wordt hij opgevangen door Jeanne Le Bonniec, een vrouw van grote vrijgevigheid, aan wie Brassens 'Jeanne' en 'Chanson pour l'Auvergnat' (Lied voor het Alverniate) zal opdragen.

In 1945 kocht hij zijn eerste gitaar; het jaar daarop sloot hij zich aan bij de Anarchistische Federatie en begon hij onder verschillende pseudoniemen samen te werken met de krant 'Le Libertaire'. In 1947 ontmoette hij Joha Heyman (bijgenaamd 'Püppchen'), die zijn levenslange metgezel zou blijven en aan wie Brassens zijn beroemde 'La non-demande en mariage' opdroeg.

Hij schreef een groteske roman ('La tour des miracles', De toren der wonderen) en wijdde zich vooral aan liedjes, aangemoedigd door Jacques Grello. Op 6 maart 1952 woonde Patachou, een beroemde zanger, een optreden van Brassens bij in een Parijse club. Hij besloot enkele van zijn liedjes op te nemen in zijn repertoire en overtuigde de aarzelende chansonnier om zijn shows te openen. Ook dankzijOnder de belangstelling van Jacques Canetti, een van de belangrijkste impresario's van die tijd, stond Brassens op 9 maart op het podium van de 'Trois Baudets'. Het publiek was sprakeloos voor deze artiest die niets deed om een ster te lijken en bijna verlegen leek, onhandig en onhandig, zo ver weg en anders dan alles wat het lied van die tijd te bieden had.

Zijn teksten zelf zijn schandalig, ze vertellen verhalen van kruimeldieven, kleine schurken en prostituees, zonder ooit retorisch of repetitief te worden (zoals veel van het zogenaamde 'realistische lied', dat wil zeggen met een sociaal karakter, dat zich ook afspeelt in de minder respectabele steegjes van de Franse hoofdstad, die in die tijd in de mode waren). Sommige zijn vertalingen van grote dichters als Villon. Veeltoeschouwers staan op en vertrekken; anderen, verrast door deze absolute noviteit, blijven naar hem luisteren. De legende van Brassens begint, het succes dat hem vanaf dat moment nooit meer in de steek zou laten.

Dankzij hem werd het 'Bobino' theater (dat in 1953 een van zijn favoriete podia werd) omgetoverd tot een authentieke zangtempel.

In 1954 kende de 'Charles Cros' Academy Brassens de 'Grand Prix du Disc' toe voor zijn eerste LP: zijn liedjes zouden na verloop van tijd verzameld worden op 12 schijfjes.

Drie jaar later maakte de artiest zijn eerste en enige filmoptreden: hij speelde zichzelf in René Clairs film 'Porte de Lilas'.

In 1976-1977 trad hij vijf maanden op zonder onderbreking. Het was zijn laatste reeks concerten: getroffen door darmkanker overleed hij op 29 oktober 1981 in Saint Gély du Fesc, een onoverbrugbare leegte achterlatend in de cultuur, goed vertolkt door deze woorden van Yves Montand: ' Georges Brassens haalde een grap met ons uit. Hij ging op reis. Sommigen zeggen dat hij dood is. Dood? Maar wat betekent dood? Alsof Brassens, Prevert, Brel dood kunnen gaan! ".

De nalatenschap die de artiest uit Sète heeft nagelaten is groot. Onder de singer-songwriters die het meest gefascineerd waren door Brassens' muziek zijn Fabrizio De André (die hem altijd als zijn meester bij uitstek heeft beschouwd en een aantal van zijn mooiste liederen heeft vertaald en gezongen: 'Marcia nuziale', 'Il gorilla', 'Il testamento', 'Nell'acqua della chiara fontana', 'Le passanti', 'Morire per delle idee' enDelitto di paese') en Nanni Svampa, die samen met Mario Mascioli de letterlijke vertaling van zijn liedjes in het Italiaans verzorgde, maar ze tijdens zijn shows en op sommige platen vaak in Milanees dialect voordroeg.