Biografia - interpretacja interpretacji

• Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte XX wieku
• Dzieła Paula Ricoeura

Urodzony 27 lutego 1913 r. w Valence (Francja), filozof Paul Ricoeur miał jedną z najbardziej błyskotliwych karier stulecia. Po ukończeniu studiów w Rennes w 1933 r. wykładał filozofię moralną na Uniwersytecie w Strasburgu, prowadził katedrę historii filozofii na Sorbonie, a następnie na uniwersytetach w Nanterre i Chicago, powołany na katedrę teologa Paula Ricoeura.Tillich.

Wszystko to po trzech latach pracy w CNRS, od 1948 do 1957 roku, i wykładaniu jako profesor historii filozofii na Uniwersytecie w Strasburgu. Ricoeur, przed rozpoczęciem kariery akademickiej, uczył także w kilku szkołach średnich, w szczególności w college'u "Cévenol".

Został członkiem licznych akademii, a wśród wielu nagród, które otrzymał, znalazły się Nagroda Hegla (Stuttgart), Nagroda Karla Jaspersa (Heidelberg), Nagroda Leopolda Lucasa (Tybinga), Grand Prix Académie française i Nagroda Balzana w dziedzinie filozofii.

Wśród obowiązków redakcyjnych Paul Ricoeur Warto wspomnieć, że był współpracownikiem i członkiem komitetu czasopisma Esprit Christianisme social, redaktorem Revue de Métaphysique et de Morale, we współpracy z François Wahlem redagował serię L'Ordre philosophique (éditions du Seuil) i był odpowiedzialny za kilka kolumn filozoficznych dla Encyclopaedia Universalis.

Blisko związany z ruchem "Esprit" Emmanuela Mouniera, Ricoeur był zafascynowany najważniejszymi ruchami filozoficznymi XX wieku, w szczególności fenomenologią, egzystencjalizmem i filozofią języka. Wychodząc właśnie od egzystencjalizmu i fenomenologii, którym poświęcił swoje pierwsze studia (Gabriel Marcel and Karl Jaspers, 1947; Karl Jaspers and the Philosophy of Existence,1947, we współpracy z M. Dufrenne; Wstęp i francuskie tłumaczenie Idei Husserla, 1950), Ricoeur podążył w kierunku filozofii hermeneutycznej, która rozpoznaje w języku religii, mitu i poezji warunek możliwości i ostateczny sens myśli i woli.

Na przykładzie wielu tekstów filozoficznych i literackich, badania te sprawiają, że Paul Ricoeur mistrzem jednej z najważniejszych konfiguracji dzisiejszej filozofii, która przyjęła nazwę "hermeneutyki", czyli nauki o interpretacji. Największą zasługą myśli Ricoeura jest to, że dostarczył interpretacji interpretacji, która uzasadnia ich różnorodność, bez stawiania ich wszystkich na tym samym poziomie (relatywizm) lub preferowania jednego od drugiego tylko dlatego, żebyć "podzielane" przez większość: prawda i różnorodność są w ten sposób ratowane w tym samym czasie.

W rzeczywistości, według Paul Ricoeur ,

W tym symbolicznym wymiarze,

Ricoeur pojmował zatem swoją filozofię jako epistemologia symbolu .

Lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte XX wieku

W latach 1966-1970 wykładał na nowym Uniwersytecie w Nanterre, którego rektorem był od marca 1969 do marca 1970 roku, w celu przeprowadzenia reform niezbędnych do stawienia czoła protestom studenckim, a jednocześnie w Divinity School na Uniwersytecie w Chicago. W 1978 roku przeprowadził na zlecenie UNESCO szeroko zakrojoną ankietę na temat filozofii na świecie. W czerwcu 1985 roku otrzymał Nagrodę im.Przez pewien czas był dyrektorem Centrum Badań Fenomenologicznych i Hermeneutycznych.

Paul Ricouer zmarł w Châtenay-Malabry, 20 maja 2005 roku.

Dzieła Paula Ricoeura

Jego publikacje obejmują:

• Wprowadzenie i tłumaczenie Ideen I Husserla (1950)
• Dobrowolne i mimowolne, (1950)
• Historia i prawda (1955)
• Skończoność i wina (1960)
• O interpretacji, esej o Freudzie (1965)
• Konflikt interpretacji (1969)
• Żywa metafora (1975)
• Fabuła i narracja historyczna (1983)
• Konfiguracja w opowiadaniu fabularnym (1984)
• Czas opowiedziany (1985)
• Od tekstu do działania (1986)
• Self as Another (1990)
• Wykłady I, II, III, (1991-1994)