Biografia - w świetle sceptycyzmu

Podróżnik i moralista, prekursor oświeceniowego "filozofa idealnego", Michel de Montaigne urodził się 28 lutego 1533 r. w Château de Montaigne w regionie Périgord we Francji. Kształcony przez ojca w sposób całkowicie swobodny i wolny od zbędnych ograniczeń, nauczył się łaciny jako języka ojczystego od nauczyciela, który nie znał francuskiego. Studiował prawo i został radnym w parlamencie Bordeaux(1557).

Jego pierwszym dziełem literackim było tłumaczenie pracy katalońskiego teologa Ramona de Sabundy (zmarłego w Tuluzie w 1436 r.), a mianowicie słynnej "Księgi stworzeń lub teologii naturalnej", tekstu apologetycznego, który starał się wykazać, zamiast przy wsparciu świętych tekstów lub kanonicznych doktorów Kościoła, prawdę wiary katolickiej poprzez badanie stworzeń i człowieka.Pierwsze owoce jego pracy, nadal zebrane w niekończącym się zbiorze esejów, są prostymi zbiorami faktów lub zdań, zaczerpniętych z różnych starożytnych i współczesnych pisarzy, w których nie pojawia się jeszcze osobowość autora.

Ale później ta sama osobowość zaczęła być prawdziwym centrum medytacji Montaigne'a, która przybrała charakter, używając jednego z jego wyrażeń, "malowania ego". W 1580 r. opublikował dwie pierwsze księgi tego, co stało się słynnymi "Esejami", których pierwsze wydanie w dwóch księgach ukazało się w 1580 r. W kolejnych latach kontynuował poprawianie i rozszerzanie dziełaJednak śmierć uniemożliwiła mu ukończenie rewizji tego ostatniego wydania.

Również w '71 Montaigne opuścił Francję i udał się do Szwajcarii, Niemiec i Włoch, gdzie spędził zimę 1580-1581 w Rzymie. Mianowany burmistrzem Bordeaux, powrócił do ojczyzny, ale troski związane ze stanowiskiem nie przeszkodziły mu w poświęceniu się studiom i medytacji.

Montaigne, jak wspomniano, oczekiwał na nowe wydanie swojego dzieła z dalszymi wzbogaceniami, kiedy zmarł w swoim zamku 13 września 1592 roku.

"Refleksje Montaigne'a rozgrywają się w czasach głębokich wstrząsów w kulturze i historii Europy, a on sam może być uznany za świadka par excellence kryzysu wartości i systemu wiedzy naukowej i filozoficznej odczuwanego w Europie w drugiej połowie XVI wieku: z jednej strony upadek geocentryzmu, krytyka zasad Arystotelesa, innowacje medyczne, z drugiej zaś - kryzys systemu wiedzy naukowej i filozoficznej.Z drugiej strony odkrycie kontynentu amerykańskiego zmusiło do refleksji nad wartościami moralnymi, które do tej pory uważano za wieczne i niezmienne dla wszystkich ludzi. Wstrząsy na horyzoncie kulturowym przekonały Montaigne'a, że zmiana nie jest stanem tymczasowym, po którym może nastąpić ostateczne rozstrzygnięcie świata.ludzka: zmienność w rzeczywistości okazuje się typowym wyrazem ludzkiej kondycji, niezdolnej do osiągnięcia ostatecznych prawd i pewności; stąd bierze się sceptycyzm Montaigne'a, krytyka stoickiego rozumu, który, przekonany o własnej zdolności do bycia wehikułem ludzkiego wyzwolenia, nie zdaje sobie sprawy, że sam jest zdeterminowany przez zwyczaje, wpływy geograficzne ihistoryczny" [Garzanti Encyclopaedia of Philosophy].

Jego ulubionymi filozofami byli Seneka, za jego stoicyzm i racjonalizm, Katon za jego odrzucenie tyranii i Plutarch za jego etyczną głębię. Jednak sceptycy byli fundamentalni: jego preferencja dla racjonalnej woli przeciwko namiętnościom, które często prowadzą do fanatyzmu, jest dobrze znana.

Nietzsche powiedziałby o nim: " To, że taki człowiek napisał, zwiększyło naszą przyjemność z życia na tej ziemi ".