Biografia - Objawienia Ducha Świętego

Mahomet urodził się w Mekce w bliżej nieokreślonym dniu (według różnych tradycyjnych źródeł dzień ten powinien przypadać na 20 kwietnia lub 26 kwietnia) w roku 570 (ponownie, rok nie może być dokładnie określony, ale został umownie ustalony). Należał do klanu Banu Hashim, kupców z półwyspu Hidżaz w Arabii, członka plemienia Banu Quraysh,Muhammad jest jedynym synem Aminy bint Wahb i Abd Allaha b. Abd al-Muttaliba ibn Hashima. Jego matka Amina jest córką sayide z grupy Banu Zuhra, innego klanu należącego do Banu Quraysh.

Muhammad został osierocony w młodym wieku zarówno przez swojego ojca, który zmarł podczas podróży służbowej, która zabrała go do Gazy w Palestynie, jak i przez matkę, która oddała swojego młodego syna Halimie bt. Abi Dhu ayb. Mały Muhammad dorastał więc pod opieką dwóch opiekunów: Abd al-Muttaliba ibn Hashima, jego dziadka ze strony ojca, i Abu Taliba, jego wuja ze strony ojca, dzięki któremu miał okazję w Mekce, byod najmłodszych lat styka się z Hanifami, monoteistyczną grupą, która nie odwołuje się do żadnej objawionej religii.

Podróżując ze swoim wujem po Jemenie i Syrii, Muhammad poznał również społeczności chrześcijańskie i żydowskie. Podczas jednej z tych podróży spotkał Bahira, chrześcijańskiego mnicha z Syrii, który rozpoznał znak proroczego charyzmatu przyszłości w znamieniu między jego ramionami. Jednak jako dziecko Muhammad był również pod opieką żony swojego wuja, Fatimy bint Asad, oraz Umm Ayman Baraka,Niewolnica jego urodzonej w Etiopii matki, która zostaje z nim, dopóki on nie sprzyja jej małżeństwu z mężczyzną z Medyny.

Zgodnie z islamską tradycją, Mahomet zawsze żywił głębokie uczucie do Umm Ayman (członkini ludu domowego i matki Usamy ibn Zayda), wdzięcznej mu za to, że była jedną z pierwszych osób, które uwierzyły i dały wiarę głoszonemu przez niego przesłaniu koranicznemu. Mahomet jednak również bardzo lubi swoją ciotkę Fatimę, która jest szczególnie ceniona.ze względu na jej słodki temperament, że modlono się do niej przy wielu okazjach po jej śmierci i że została uhonorowana na wiele sposobów (jedna z córek Mahometa została nazwana jej imieniem).

Dorastając, Muhammad miał okazję wiele podróżować, również dzięki działalności handlowej rodziny i pracy, którą wykonywał dla wdowy Khadjia bt. Khuwaylid, a tym samym poszerzył swoją wiedzę, zarówno społeczną, jak i religijną, bardzo szeroko. W 595 r. Muhammad poślubił Khadjia bt. Khuwaylid: po tym zaczął poświęcać się nieprzerwanieBył pierwszą osobą, która mocno uwierzyła w Objawienie przyniesione przez Mahometa. W rzeczywistości, począwszy od 610 roku, zaczął głosić religię typu monoteistycznego, twierdząc, że działa na podstawie Objawienia. Religia ta opiera się na kulcie Boga, niepodzielnego i jedynego.

W tamtych czasach w Arabii koncepcja monoteizmu jest dość rozpowszechniona, a słowo Bóg jest tłumaczone jako Allah. Jednak mieszkańcy Mekki i pozostałej części półwyspu Arabii są w większości politeistami - z wyjątkiem kilku zoroastrian, kilku chrześcijan i dość znacznej liczby Żydów - i dlatego czczą liczne bożki. Są to bogowie czczeni podczas świąt ipielgrzymek, z których najważniejszą jest hadż, panarabska pielgrzymka odbywająca się w księżycowym miesiącu Dhu l-Hidżi.

Jednak Mahomet zaczął wycofywać się na górę Hira, w jaskini niedaleko Mekki, gdzie medytował godzinami. Tradycja głosi, że podczas jednej z tych medytacji, w 610 roku w miesiącu Ramadan, Mahomet otrzymał objawienie archanioła Gabriela, który przekonał go, aby został Posłańcem Allaha. Mahomet był wstrząśnięty i zszokowany takim doświadczeniem i wierzył, że onoszalał: zaniepokojony dość gwałtownymi wstrząsami, przerażony upada na ziemię.

Jest to pierwsze teopatyczne doświadczenie Mahometa, kiedy zaczyna słyszeć drzewa i skały, które do niego przemawiają. Coraz bardziej przerażony, ucieka z jaskini, teraz w panice, w kierunku swojego domu; potem, odwracając się, obserwuje Gabriela, który dominuje nad nim i którego ogromne skrzydła całkowicie zakrywają horyzont: Gabriel, w tym momencie, potwierdza mu, że Bóg wybrał go, aby stał się JegoMahomet początkowo ma duże trudności z zaakceptowaniem tej inwestytury: to dzięki wierze swojej żony przekonuje się, że to, co wydaje mu się, że widział, wydarzyło się naprawdę. Ważną rolę w tym odgrywa również Waraqa ibn Nawfal, kuzyn jego żony, arabski monoteista, który przekonuje Mahometa. Gabriel często powraca, aby porozmawiać z Mahometem,zaczyna głosić Objawienie przekazane mu przez Archanioła.

Jednak przez wiele lat tylko nielicznym z jego współobywateli udało się nawrócić Mahometa: wśród nich był Abu Bakr, jego współczesny i bliski przyjaciel (który później zostanie jego następcą jako przywódca społeczności islamskiej i kalif) oraz niewielka grupa ludzi, którzy wkrótce staną się jego współpracownikami: Dziesięciu Błogosławionych. Objawienie dowodzi prawdziwości tego, co jest napisane w Ewangelii,że nikt nie może być prorokiem we własnym kraju.

W 619 r. Mahomet musiał opłakiwać śmierć Abu Taliba, wuja, który przez tak długi czas zapewniał mu ochronę i miłość, mimo że nie nawrócił się na jego religię; w tym samym roku zmarła również jego żona Khadjia: po jej śmierci Mahomet ożenił się ponownie z Aishną bt. Abi Bakr, córką Abu Bakr. W międzyczasie musiał radzić sobie z wrogościąobywatele Mekki, którzy wprowadzili bojkot przeciwko niemu i jego zwolennikom, unikając jakichkolwiek relacji biznesowych z nimi.

Wraz ze swoimi wiernymi, liczącymi teraz około siedemdziesięciu osób, Mahomet w 622 roku przeniósł się do Yathrib, ponad trzysta kilometrów od Mekki: miasto to przyjęło później nazwę Madinat al-Nabi, czyli "Miasto Proroka", a rok 622 uznano za rok emigracji lub "Miasto Proroka". Hegira Pod kalifatem Omara ibn al-Khattaba rok 622 stał się pierwszym rokiem kalendarza islamskiego.

Z punktu widzenia głoszenia religii, Mahomet początkowo postrzega siebie jako proroka w duchu Starego Testamentu. Nie jest jednak uznawany za takiego przez społeczność żydowską w Medynie. Głoszenie Mahometa w Medynie trwa osiem lat, w tym czasie zostaje również sformułowany Statut lub Przymierze, tzw.narodziny pierwszej społeczności wierzących, Ummy.

Wraz ze swoimi zwolennikami Mahomet przeprowadził następnie kilka ataków na Mekkańczyków i ich karawany. Zaowocowało to zwycięstwem w Badr i porażką w Uhud, a następnie ostatecznym sukcesem w Medynie, tak zwaną Bitwą nad Fosą. Pod koniec tej bitwy, która została przeprowadzona przeciwko politeistycznym plemionom Mekki, wszyscy Żydzi zostali wypędzeni z Medyny, oskarżeni o posiadanieMahomet stopniowo wygnał Banu Qaynuga i klan Banu Nadir, podczas gdy siedmiuset Żydów z grupy Banu Qurayza zostało ściętych po bitwie pod Fosą.

Uzyskawszy pozycję dominującą, Mahomet zdecydował w 630 r., że nadszedł czas, aby spróbować podbić Mekkę. Po wygranej bitwie z Banu Hawazin w Hunayn, zbliżył się do Mekki, podbijając oazy i wioski, takie jak Fadak, Tabuk i Khaybar, które były niezbędne do uzyskania strategicznej i ekonomicznej przewagi o znacznej wartości.

W ostatnich latach swojego życia Mahomet dwukrotnie powtórzył Koran w całości, pozwalając kilku muzułmanom go zapamiętać: jednak dopiero Uthman b. Affan, trzeci kalif, spisał go.

W 632 r. zmarł pod koniec tak zwanej "Pielgrzymki Pożegnalnej" lub "Wielkiej Pielgrzymki". Mahomet, który pozostawił po sobie córkę Fatimę i dziewięć żon, nie określił wyraźnie, kto ma być jego następcą na czele Ummy. W kwestii żon należy zauważyć, że islam nie zezwala na więcej niż cztery żony: jednak Mahomet miał więcej niż jedną żonę.Co więcej, kilka małżeństw było po prostu konsekwencją sojuszu politycznego lub nawrócenia pewnej grupy. Oprócz żon miał szesnaście konkubin.

W średniowieczu Mahomet był uważany przez Zachód po prostu za chrześcijańskiego heretyka, niezależnie od różnorodności jego wiary: wystarczy powiedzieć, że Dante Alighieri, również pod wpływem Brunetto Latiniego, wymienia go wśród siewców skandalu i schizmy w Canto XXVIII Piekła Boskiej Komedii.

Prorok i założyciel islamu, Mahomet, jest nadal uważany przez wyznawców wiary muzułmańskiej za Pieczęć Proroctwa i posłańca Allaha, ostatniego z serii proroków odpowiedzialnych za szerzenie boskiego słowa wśród Arabów.