Biografie - Verhaal van een ziel

• Inzichten in het werk van Leopardi

Giacomo Leopardi werd op 29 juni 1798 geboren in Recanati (Macerata) als zoon van graaf Monaldo en Adelaide dei Marchesi Antici. Zijn vader, begiftigd met een uitmuntende literaire en artistieke smaak, slaagde erin een belangrijke huisbibliotheek te verzamelen, met duizenden boeken, die de jonge Giacomo vaak bezocht, zozeer zelfs dat hij op dertienjarige leeftijd al Grieks, Frans en Engels las,de facto ongevoelig voor de aansporingen van zijn vader om een gezonder en dynamischer leven te leiden.

In de bibliotheek thuis bracht hij de 'zeven jaren van waanzinnige en wanhopige studie' door in het verlangen om bezit te nemen van het grootst mogelijke universum: dit waren jaren die Giacomo's gezondheid en uiterlijk onherstelbaar aantastten, de bron van onder andere de eeuwige geruchten over de geboorte van het zogenaamde Leopardiaanse pessimisme. Leopardi zelf heeft zich echter altijd verzet tegen de poging om hetreikwijdte van zijn veroordelingen, waarbij hij betwist dat ze daaruit voortvloeiden.

De waarheid is dat de vroegrijpe letterkundige leed aan een vorm van overgevoeligheid die hem weghield van alles wat hem had kunnen doen lijden, waaronder interpersoonlijke relaties. Op achttienjarige leeftijd schreef hij Griekse odes, waardoor ze oud leken, en begon hij werken van historische en filologische eruditie te publiceren. Zijn vader, Monaldo, organiseerde familieacademies om ervoor te zorgen datZoon's vindingrijkheid scheen door, maar hij droomde nu van een grotere wereld, een meer divers en minder provinciaal publiek.

Tussen 1815 en 1816 vond wat bekend werd als Leopardi's 'literaire bekering' plaats, d.w.z. de overgang van louter eruditie naar poëzie; wat Leopardi zelf de 'overgang van eruditie naar schoonheid' noemde. Dit werd gevolgd door het loslaten van zijn vaders reactionaire politieke opvatting en de onthechting van de katholieke religie.

Het is met name 1816, het jaar waarin zijn roeping voor de poëzie duidelijker voelbaar wordt, zelfs tussen de vele werken van eruditie die het veld nog steeds bezetten: naast vertalingen van het eerste boek van de Odyssee en het tweede van de Aeneis, componeert hij een lyriek, 'Le rimembranze', een cantica en een hymne. Hij mengt zich in de Milanese controverse tussen de Klassieken en de Romantici. 1817 ziet nieuwevertalingen en belangrijk poëtisch bewijs.

Giacomo Leopardi's leven op zich is arm aan uiterlijke gebeurtenissen: het is het 'verhaal van een ziel' (met deze titel had Leopardi zich voorgesteld een autobiografische roman te schrijven). Het is een drama dat geleefd en geleden wordt in de intimiteit van de geest.

De dichter, en dus in zijn transfiguratie de mens 'tout-court' streeft naar een oneindig geluk dat totaal onmogelijk is; het leven is nutteloze pijn; intelligentie opent niet de weg naar een hogere wereld omdat die niet bestaat behalve in de menselijke illusie; intelligentie dient alleen om ons te doen beseffen dat we uit niets zijn gekomen en naar niets zullen terugkeren, terwijl de vermoeidheid en de pijn van het levenniets bouwen.

In 1817, lijdend aan een misvorming van de ruggengraat en zenuwaandoeningen, begon hij een briefwisseling met Pietro Giordani, die hij pas het jaar daarop persoonlijk zou ontmoeten en die altijd menselijk was in zijn begrip voor de uitbarstingen van zijn vriend. In deze periode begon de grote dichter onder andere zijn eerste gedachten voor de Zibaldone te noteren en schreef hij een paar sonnetten. 1818 was daarentegen het jaar waarinwaarop Leopardi zijn bekering openbaart, met het eerste geschrift dat de waarde heeft van een poëtisch manifest: de 'Discorso di un Italiano intorno alla poesia romantica', ter verdediging van de klassieke poëzie; ook publiceert hij in Rome, met een opdracht aan Vincenzo Monti, de twee liederen 'All'Italia' en 'Sopra il monumento di Dante'. Ondertussen wordt hij getroffen door een ernstige oogziekte die hem niet alleen verhindert te lezen,maar ook om na te denken, zozeer zelfs dat hij herhaaldelijk zelfmoord overweegt.

Het is in dit klimaat dat de zogenaamde 'filosofische bekering' tot rijping komt, d.w.z. de overgang van poëzie naar filosofie, van de 'oude' toestand (van nature gelukkig en poëtisch) naar de 'moderne' (gedomineerd door ongeluk en verveling), volgens een pad dat op individueel niveau de route reproduceert die het menselijk ras in zijn geschiedenis heeft moeten afleggen. Met andere woorden, de oorspronkelijke toestand van deDe poëzie gaat in zijn ogen steeds meer achteruit in voorbije eeuwen en lijkt onreproduceerbaar in het huidige tijdperk, waarin de rede de mogelijkheid heeft geremd om leven te geven aan de fantomen van fantasie en illusie.

Helaas werd hij in deze periode ook heimelijk verliefd op zijn nicht Geltrude Cassi Lazzari, die een van zijn vele onbeantwoorde liefdes vertegenwoordigde, liefdes waaraan de dichter bijna heilzame capaciteiten toeschreef om de pijnen van de ziel te verlichten. Uiteindelijk kon Giacomo in februari 1823, met toestemming van zijn vader, zijn droom verwezenlijken om Recanati te verlaten, waar hij zich een gevangene voelde van eenMaar toen hij naar Rome ging om bij zijn oom van moederskant te logeren, werd hij diep teleurgesteld door de stad, die te frivool en ongastvrij was.

Het enige dat hem ontroerde was het graf van Tasso. Hij keerde terug naar Recanati, waar hij twee jaar verbleef. Daarna vestigde hij zich in Milaan (1825), waar hij Vincenzo Monti ontmoette; en vervolgens opnieuw in Bologna (1826), Florence (1827), waar hij Vieusseux, Niccolini, Colletta, Alessandro Manzoni ontmoette, en Pisa (1827-28). Hij voorzag in zijn levensonderhoud met het maandsalaris van de Milanese uitgever Stella, voor wie hij het commentaar op de rijmen van Petrarca uitgaf,Hij maakte vertalingen uit het Grieks en stelde twee bloemlezingen samen uit de Italiaanse literatuur: gedichten en proza. Nadat hij deze inkomsten was kwijtgeraakt, keerde hij terug naar Recanati (1828). In april 1830 keerde hij op uitnodiging van Colletta terug naar Florence; hier sloot hij een vriendschap met de Napolitaanse balling Antonio Ranieri, wiens samenwerking duurde tot de dood van de dichter.

In 1831 kwam de uitgave van de 'Canti' uit in Florence. In 1833 vertrok hij met Ranieri naar Napels, waar hij twee jaar later een contract tekende met uitgever Starita voor de uitgave van zijn werken. In 1836 verhuisde hij, om aan de dreiging van cholera te ontsnappen, naar de hellingen van de Vesuvius, waar hij twee grote liedteksten componeerde: 'Il tramonto della luna' en 'La ginestra'. Op 14 juni 1837 overleed hij.plotseling, op slechts 39-jarige leeftijd, als gevolg van de verergering van ziekten die hem al enige tijd parten speelden.

Inzichten in het werk van Leopardi

• Aan Silvia
• Aan Silvia - Analyse van het gedicht
• De poëtica van Leopardi
• Leopardi's lyriek
• Leopardi's kritiek
• Morele Operettes
• Aan Angelo Mai
• De avond van de feestdag
• De eenzame mus
• Dialoog van de natuur en een ijslander: samenvatting en analyse
• Dialoog tussen de natuur en een IJslander
• Laatste Canto van Sappho
• Oneindigheid
• Naar de maan
• De ondergang van de maan
• Nachtlied van een zwervende herder in Azië
• De rust na de storm
• La ginestra (tekst van het gedicht)