Biografia - Niejednoznaczny jasnowidz

Rimbaud, uważany za wcielenie poety przeklętego, urodził się w Charleville-Mézières (Francja) 20 października 1854 r. w typowej mieszczańskiej rodzinie (gdzie nie cieszył się ani uczuciem ojca, który wkrótce opuścił rodzinę, ani matki, nieugiętej purytanki przesiąkniętej religijnością). Porzucenie rodziny przez ojca, gdy mały Arthur miał zaledwie sześć lat, naznaczyło jego życie.Wybór jego ojca skazał nie tylko jego rodzinę na ubóstwo, ale także pozostawił odpowiedzialność za wychowanie dzieci wyłącznie jego matce, która z pewnością nie była wzorem hojności.

Kształcony w rodzinie i w szkole zgodnie z najbardziej tradycyjnymi wzorcami, odznaczał się niezwykłą predyspozycją intelektualną, komponując wiersze od dziesiątego roku życia, zachęcany przez miejscowego nauczyciela do prób pisania.

W wieku szesnastu lat, podążając za swoimi wizjonerskimi i dzikimi skłonnościami, zdecydowanie porzucił spokojne życie, które zostało dla niego przygotowane, najpierw wielokrotnie uciekając z domu, a następnie rozpoczynając samotną wędrówkę, która zabrała go daleko od znanego mu otoczenia. Jedna z jego pierwszych ucieczek do Paryża zbiega się z napisaniem jego pierwszego wiersza (data 1860).Został jednak aresztowany za brak biletu na pociąg i zmuszony do powrotu do domu.

Podczas tej długiej wędrówki żył wśród wszelkiego rodzaju doświadczeń, nie wyłączając alkoholu, narkotyków i więzienia. W tych konwulsyjnych dniach stał się entuzjastą Komuny Paryskiej, podróżował pieszo, bez pieniędzy, przez rozdartą wojną Francję i żył życiem ulicy. To wtedy zaczął czytać i poznawać poetów uważanych za "niemoralnych", takich jak Baudelaire iZ tym ostatnim miał długi, namiętny romans, tak trudny i bolesny, że latem 1873 roku, podczas pobytu w Belgii, Verlaine, w stanie pijackiego szału, zranił przyjaciela w nadgarstek i został uwięziony. Ale najtrwalszy wpływ na niego miał niewątpliwie Baudelaire.

Co więcej, pod wpływem książek o alchemii i okultyzmie, które czytał, zaczął postrzegać siebie jako proroka, świętego poezji, a w dwóch listach, znanych jako "Listy jasnowidza", rozwinął koncepcję, że artysta musi osiągnąć "pomieszanie zmysłów".

Rimbaud wrócił do domu, gdzie napisał jedno ze swoich arcydzieł, "Sezon w piekle". W 1875 roku, w wieku dwudziestu jeden lat, Arthur przestał pisać, ale jako podróżnik i miłośnik języków, wyjechał na wschód, popłynął na Jawę, znalazł pracę jako szef kopalni na Cyprze, a ostatecznie osiadł w Afryce Wschodniej, gdzie spędził ostatnie lata jako handlarz iW 1891 r. guz w nodze zmusił go do powrotu do Francji w celu uzyskania odpowiedniej opieki medycznej. To właśnie tam, w szpitalu w Marsylii, zmarł 10 listopada tego samego roku. Jego siostra, która pozostała z nim do końca, oświadczyła, że w chwili śmierci ponownie przyjął tę samą wiarę katolicką, która charakteryzowała jego dzieciństwo.

"Rimbaud przemierzył więc jak meteor całą drogę, która prowadziła od Baudelaire'a do symbolizmu, złapanego w jego dekadenckiej i konającej fazie, i do przeczuć surrealizmu. Teoretyzował, z czystszym sumieniem niż jakikolwiek inny dekadent, tezę o "poecie widzącym", zdolnym do osiągnięcia, poprzez "deregulację" wszystkich zmysłów, wizji nieznanego, która jest jednocześnie wizjąSztuka Rimbauda zbiega się z jego życiem w "odrzuceniu Europy", w "odrazie do Europy": odrzucenie obejmowało również jego samego, jego własną edukację i wydobycie, w istocie zaczęło się od tego. Konsekwentnie, życie Rimbauda było gorączkowym poszukiwaniem własnego unicestwienia, realizowanym wszelkimi środkami, w tym niepublikowaniem jego dzieł (pozostawionych w pobliżu).rękopisów, zebranych później przez Verlaine'a), a być może także stłumienie, zaraz po nakładzie, jego jedynego drukowanego dzieła, "A Season in Hell".

Wreszcie, można powiedzieć, że "Rimbaud jest największym i najbardziej integralnym poetyckim interpretatorem kryzysu nihilistycznego; i, podobnie jak wielu autorów czasów kryzysu, charakteryzuje się potężną dwuznacznością, która w rzeczywistości pozwala na rozbieżne interpretacje jego poezji: wystarczy powiedzieć, że Paul Claudel mógł odczytać w "Sezonie w piekle" rodzaj nieświadomego planu podróży w kierunku nieznanego, aleJednym z najistotniejszych i najbardziej płodnych dowodów na dwuznaczność poezji Rimbauda (i, na granicy, całej poezji) jest właśnie fakt, że to dzieło zniszczenia przekształciło się w zdumiewające dzieło twórcze;że jego przykład wolności "przeciwko" każdej instytucji (w tym literaturze) pojawił się w wielkiej propozycji wyzwolenia poprzez literaturę" [Enciclopedia della Letteratura Garzanti].