Βιογραφία - Cavallino modenese, ιταλική υπερηφάνεια

Ο Enzo Ferrari γεννήθηκε στη Μόντενα στις 18 Φεβρουαρίου 1898. Στην ηλικία των δέκα ετών, ο πατέρας του Alfredo, διευθυντής ενός τοπικού εργοστασίου επεξεργασίας μετάλλων, πήγε τον ίδιο και τον αδελφό του Alfredo Jr. σε έναν αγώνα αυτοκινήτου στην Μπολόνια. Αφού παρακολούθησε και άλλους αγώνες, ο Enzo Ferrari αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει οδηγός αγώνων.

Η σχολική εκπαίδευση του Enzo Ferrari είναι αρκετά ελλιπής, κάτι που θα αποτελέσει αιτία λύπης για τα μετέπειτα χρόνια του. Το 1916 είναι μια τραγική χρονιά που βλέπει τον θάνατο του πατέρα και του αδελφού του, κοντά ο ένας στον άλλο.

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν υπεύθυνος για τα μουλάρια του στρατού και, το 1918, διακινδύνευσε τη ζωή του εξαιτίας της τρομερής επιδημίας γρίπης που έπληξε ολόκληρο τον πλανήτη εκείνη τη χρονιά.

Προσλήφθηκε στην CMN, ένα μικρό εργοστάσιο αυτοκινήτων που είχε μετατραπεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Στα καθήκοντά του περιλαμβάνονταν και οι εξετάσεις οδήγησης, τις οποίες έκανε με χαρά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προσέγγισε σοβαρά τους αγώνες και το 1919 πήρε μέρος στο Targa Florio, τερματίζοντας ένατος. Μέσω του φίλου του Ugo Sivocci εργάστηκε στην Alfa Romeo, η οποία παρουσίασε μερικά νεοσχεδιασμένα αυτοκίνητα για το TargaFlorio το 1920. Η Ferrari οδήγησε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα και τερμάτισε δεύτερη.

Ενώ εργαζόταν στην Alfa Romeo, έγινε ένας από τους προστατευόμενους του Giorgio Rimini, ενός από τους κύριους βοηθούς του Nicola Romeo.

Το 1923 αγωνίστηκε και κέρδισε στην πίστα Sivocci στη Ραβέννα, όπου συνάντησε τον πατέρα του θρυλικού Ιταλού άσου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου Francesco Baracca, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το θάρρος και την τόλμη του νεαρού Ferrari και χάρισε στον οδηγό το σύμβολο της ομάδας του γιου του, το περίφημο καμαρωτό άλογο σε κίτρινη ασπίδα.

Το 1924 πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη του κερδίζοντας το Κύπελλο Acerbo.

Μετά από περαιτέρω επιτυχίες προήχθη σε επίσημο οδηγό. Η αγωνιστική του καριέρα συνεχίστηκε, ωστόσο, μόνο σε τοπικά πρωταθλήματα και με μεταχειρισμένα αυτοκίνητα- τελικά είχε την ευκαιρία να οδηγήσει ένα καινούργιο αυτοκίνητο στον πιο διάσημο αγώνα της χρονιάς: το γαλλικό γκραν πρι.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου παντρεύτηκε και άνοιξε μια αντιπροσωπεία Alfa στη Μόντενα. Το 1929 άνοιξε τη δική του εταιρεία, τη Scuderia Ferrari. Το εγχείρημά του αυτό χρηματοδοτήθηκε από τους πλούσιους βιομήχανους κλωστοϋφαντουργίας από τη Φεράρα, Augusto και Alfredo Caniano. Ο κύριος στόχος της εταιρείας ήταν να παρέχει μηχανική και τεχνική βοήθεια στους πλούσιους αγοραστές των Alfa Romeo που χρησιμοποιούσαν τα αυτοκίνητα αυτά για αγώνες.Προχώρησε σε συμφωνία με την Alfa Romeo, σύμφωνα με την οποία θα παρείχε επίσης τεχνική υποστήριξη στους άμεσους πελάτες της.

Ο Enzo Ferrari έκανε επίσης παρόμοια συμβόλαια με την Bosch, την Pirelli και τη Shell.

Προκειμένου να αυξήσει τη "στάνη" των ερασιτεχνών οδηγών του, έπεισε τον Τζουζέπε Καμπάρι να ενταχθεί στην ομάδα του, ενώ ακολούθησε άλλο ένα μεγάλο πραξικόπημα με την υπογραφή του Τάτσιο Νουβολάρι. Την πρώτη χρονιά, η Scuderia Ferrari μπορούσε να καυχηθεί για 50 οδηγούς, πλήρους και μερικής απασχόλησης!

Η ομάδα συμμετέχει σε 22 αγώνες και σημειώνει οκτώ νίκες και αρκετές καλές επιδόσεις.

Η Scuderia Ferrari γίνεται μελέτη περίπτωσης, επίσης λόγω του γεγονότος ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα που συγκροτείται από ένα άτομο. Οι οδηγοί δεν λαμβάνουν μισθό αλλά ποσοστό από τα έπαθλα για τις νίκες, παρόλο που εκπληρώνονται οι όποιες τεχνικές ή διοικητικές απαιτήσεις των οδηγών.

Όλα άλλαξαν όταν η Alfa Romeo ανακοίνωσε την απόφασή της να αποσυρθεί από τους αγώνες από τη σεζόν 1933 και μετά λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η Scuderia Ferrari μπόρεσε να κάνει την πραγματική της είσοδο στον κόσμο των αγώνων.

Το 1935, ο Γάλλος οδηγός Rene Dreyfus, ο οποίος προηγουμένως οδηγούσε για την Bugatti, υπέγραψε στη Scuderia Ferrari. Τον εντυπωσίασε η διαφορά μεταξύ της παλιάς του ομάδας και της Scuderia Ferrari και μίλησε γι' αυτήν ως εξής: Η διαφορά μεταξύ της συμμετοχής στην ομάδα της Bugatti και της Scuderia Ferrari είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. . [...] Με τη Ferrari έμαθα την τέχνη των επιχειρήσεων στους αγώνες, γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ferrari είναι ένας σπουδαίος επιχειρηματίας. . [...] Ο Enzo Ferrari αγαπάει τους αγώνες, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Παρ' όλα αυτά, καταφέρνει να αραιώνει τα πάντα στην επιδίωξη του στόχου του, που είναι να χτίσει μια οικονομική αυτοκρατορία. Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα θα γίνει ένας μεγάλος άνθρωπος, ακόμη και αν τα αυτοκίνητα που βάζει στην πίστα μια μέρα δεν θα φέρουν πλέον το όνομά του. ".

Με την πάροδο των ετών, η Scuderia Ferrari μπορούσε να υπερηφανεύεται για σπουδαίους οδηγούς όπως ο Giuseppe Campari, ο Louis Chiron, ο Achille Varzi και ο μεγαλύτερος όλων, ο Tazio Nuvolari. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει την ισχύ των γερμανικών ομάδων Auto Union και Mercedes.

Μετά τον πόλεμο, ο Enzo Ferrari κατασκεύασε το πρώτο του αυτοκίνητο και, στο Grand Prix του Μονακό το 1947, έκανε την εμφάνισή του το Tipo125 με κινητήρα 1,5 λτ. Το αυτοκίνητο σχεδιάστηκε από τον παλιό του συνεργάτη Gioacchino Colombo. Η πρώτη νίκη της Ferrari στο Grand Prix ήταν το 1951 στο Βρετανικό GP, όπου ο Αργεντινός Froilan Gonzales οδήγησε το αυτοκίνητο της ομάδας στη νίκη.Η ομάδα έχει την ευκαιρία να κερδίσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, μια ευκαιρία που εξανεμίζεται στο GP Ισπανίας, όταν η ομάδα επιλέγει ελαστικά Pirelli: το καταστροφικό αποτέλεσμα επιτρέπει στον Fangio να κερδίσει τον αγώνα και τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο.

Τα σπορ αυτοκίνητα γίνονται πρόβλημα για τη Ferrari, της οποίας οι αγωνιστικές νίκες δεν τον ικανοποιούν πλήρως. Η κύρια αγορά του, ωστόσο, βασίζεται στα αγωνιστικά αυτοκίνητα του προηγούμενου έτους που πωλούνται σε ιδιώτες. Τα αυτοκίνητα της Ferrari γίνονται τότε κοινός τόπος σε όλες τις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, όπως το Le Mans, το Targa Florio και το Mille Miglia. Και είναι ακριβώς στο Mille Miglia πουΗ Ferrari κατακτά μερικές από τις μεγαλύτερες νίκες της. Το 1948 ο Nuvolari, ήδη σε κακή κατάσταση υγείας, εγγράφεται για να λάβει μέρος, παρόλο που η σωματική του διάπλαση δεν μπορεί να αντέξει μια τέτοια προσπάθεια. Στο στάδιο της Ραβέννας ο Nuvolari, όπως ο μεγάλος πρωταθλητής που ήταν, είναι ήδη επικεφαλής και μάλιστα έχει προβάδισμα πάνω από μια ώρα έναντι των άλλων οδηγών.

Δυστυχώς, ο Nuvolari "χτυπιέται" από βλάβη στα φρένα. Εξαντλημένος, αναγκάζεται να βγει από το αυτοκίνητο.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Ferrari άρχισε να παράγει την παγκοσμίως γνωστή Gran Turismo, σχεδιασμένη από τον Battista "Pinin" Farina. Οι νίκες στο Le Mans και σε άλλους αγώνες μεγάλων αποστάσεων έκαναν τη μάρκα από τη Μοντένη διάσημη σε όλο τον κόσμο.

Το 1969 η Ferrari αντιμετωπίζει σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Τα αυτοκίνητα είναι πλέον περιζήτητα, αλλά δεν μπορούν να παράγουν αρκετά για να καλύψουν τη ζήτηση και ταυτόχρονα να διατηρήσουν τα προγράμματά τους στο αγωνιστικό μέτωπο. Η FIAT και η οικογένεια Agnelli έρχονται να βοηθήσουν. Εξαιτίας της συμφωνίας με την αυτοκρατορία της FIAT η Ferrari επικρίνεται για την αποτυχία της να κυριαρχήσει στο καλάμικρότερες αγγλικές ομάδες.

Το 1975 η Ferrari αναγεννήθηκε στα χέρια του Niki Lauda, ο οποίος κέρδισε δύο τίτλους Παγκόσμιου Πρωταθλητή και τρεις τίτλους Κατασκευαστών μέσα σε τρία χρόνια.

Αλλά αυτή ήταν η τελευταία σημαντική νίκη. Ο Enzo Ferrari δεν κατάφερε ποτέ να δει την ομάδα του να γίνεται ξανά παγκόσμια πρωταθλήτρια- πέθανε στις 14 Αυγούστου 1988 σε ηλικία 90 ετών. Η ομάδα ωστόσο συνέχισε χάρη σε δύο μεγάλα ονόματα, τον Alain Prost και τον Nigel Mansell. Το 1993, ο Todt ήρθε ως αθλητικός διευθυντής απευθείας από τη διοίκηση της ομάδας Peugeot που είχε κερδίσει τις 24 ώρες του Le Mans και συνέχισε ναπίσω από τον Niki Lauda ως τεχνικός σύμβουλος.

Η άφιξη το 1996 του δύο φορές παγκόσμιου πρωταθλητή Michael Schumacher και, το 1997, του Ross Brawn και του Rory Byrne από την Benetton ολοκλήρωσαν μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην ιστορία της Formula 1.