بیوگرافی • غلبه بر افسانه

که بسیاری او را بهترین راننده فرمول 1 می دانند، او رکورد مطلق پیروزی در جایزه بزرگ را دارد و بالاتر از نام های برجسته ای مانند آلن پروست، آیرتون سنا، نیکی لائودا است. ، مانوئل فانگیو.

مایکل شوماخر در 3 ژانویه 1969 در Huerth-Hermuelheim آلمان در خانواده ای با شرایط اجتماعی و اقتصادی متوسط ​​به دنیا آمد. پدرش رولف، مکانیک پرشور و صاحب یک پیست کارتینگ، اشتیاق خود به مسابقه و ماشین را به پسرانش مایکل و رالف منتقل کرد. مایکل پس از اتمام تحصیلات مدرسه خود در انستیتو فنی، علاقه خود را به مسابقات ورزشی عمیق تر می کند.

او در مسابقات قهرمانی کارت شرکت می کند و یک سری از پیروزی های درخشان را تا رسیدن به فرمول 3 ملی به دست می آورد. استعداد او به سرعت نمایان شد و در سال 1990 عنوان قهرمانی را به دست آورد.

او اولین بازی فرمول 1 خود را در سال 1991، در تیم اردن، در یک خودروی تک سرنشین با موتور فورد به مناسبت گرندپری بلژیک انجام داد. پیست اسپا-فرانکورشام کیفیت‌های میشائیل شوماخر را افزایش می‌دهد که هفتمین بار فوق‌العاده را در مسابقات مقدماتی کسب کرد. ادی جردن یک استعداد واقعی را کشف کرده است: مایکل علاقه آینده‌نگرترین مدیران تیم را برمی‌انگیزد. فلاویو بریاتوره با قراردادن او با تیم بنتون، او را از دست ادی جردن ربود تا جایگزین روبرتو مورنوی ناامیدکننده شود. در جایزه بزرگپس از آن، در مونزا، مایکل شوماخر پنجم شد.

استعداد او در فصل 1992 بیش از پیش شگفت انگیز است: در پایان مسابقات قهرمانی او مقام سوم قهرمانی رانندگان را کسب خواهد کرد. برخی از فضایل شناخته شده او به تدریج در حال ظهور است: عزم، شجاعت، حرفه ای بودن. فلاویو بریاتوره نه تنها از ویژگی‌های "محافظ" خود، بلکه از حاشیه‌های گسترده‌اش برای پیشرفت نیز آگاه است و اعتماد کامل خود را به آلمانی تأیید می‌کند.

شومی در سال 1993 با پیروزی در استوریل (پرتغال) و چهارم شدن در رده بندی نهایی خود را تایید کرد. بنتون با شرط بندی همه چیز روی جوان آلمانی که با نتایج خود سوارکارانی با کالیبر نلسون پیکه، مارتین براندل و ریکاردو پاترز را در سایه قرار می دهد، ذهنیت و استراتژی خود را به شدت تغییر می دهد. بنابراین ما به سال 1994 می رسیم، سالی که نشان دهنده تایید قطعی مایکل شوماخر است، که به عنوان یک قهرمان تقدیم شد و دیگر فقط به عنوان یک وعده اتومبیلرانی در جهان نیست. مایکل با تسلیم کردن مخالفانش بر فصل مسلط می شود: تراژدی دراماتیک ایمولا که در آن سنا جان خود را از دست می دهد تنها رقیب واقعی مایکل را از بین می برد. در طول سال نقش مدعی را دیمون هیل بر عهده گرفت که اولین راننده ویلیامز-رنو شد.

انگلیسی ها تسلیم آلمانی می شوند: با این حال، با محرومیت دو بازی شومی و باطل شدن پیروزی مایکل دربلژیک برای سایش بیش از حد روی پله چوبی. بنابراین در شرایطی کاملاً نامشخص به مرحله نهایی قهرمانی جهان می رسیم: با وجود 8 موفقیت راننده بنتون در برابر 6 بریتانیایی، در آخرین مسابقه در آدلاید این دو تنها با یک امتیاز از هم فاصله دارند. چالش در مسابقه آتش گرفته است، دیمون و مایکل مشتاقانه برای مقام اول مبارزه می کنند، اما به نظر می رسد یک اشتباه نابجا و پیش پا افتاده توسط شومی راه را برای دیمون هیل به سمت عنوان جهانی هموار کند. راننده ویلیامز یک سبقت داخلی را امتحان می کند، مایکل بسته می شود. تماس اجتناب ناپذیر و برای هر دو مضر است. شوماخر فوراً بیرون می‌رود، هیل چند دور بعد به دلیل بازوی تعلیق خمیده از زمین خارج می‌شود.

بنتون در حال جشن گرفتن اولین عنوان جهانی مایکل شوماخر 25 ساله است.

تقویت فنی تیم Anglo-Treviso شانس قهرمان جدید را برای تکرار عنوان در سال 1995 بیشتر می کند: دومین پیروزی جهانی که توسط مایکل شوماخر امضا شد یک سواری برنده و اجتناب ناپذیر به سمت عنوانی است که هرگز مورد تردید قرار نگرفت. دیمون هیل گیج کننده و همچنین معمایی که می تواند پیروزی های کوبنده (آرژانتین و سن مارینو) را با اشتباهات تکان دهنده (برزیل، آلمان، اروپا) جایگزین کند. مایکل در مقابل 69 رقیب هیل، 9 پیروزی، 4 پوزیشن قطبی و مجموعا 102 امتیاز کسب می کند. او جوانترین راننده استدو قهرمانی متوالی جهان را کسب کند.

در سال 1996 مایکل به فراری نقل مکان کرد. خانه مارانلو تشنه پیروزی است. آخرین قهرمانی راننده به سال 1979 (با جودی شکر آفریقای جنوبی) برمی گردد. او بلافاصله در گرندپری ایتالیا در مونزا پیروز شد و بسیاری از طرفداران فراری را که در قهرمان آلمان نوشدارویی برای همه بیماری ها دیدند، رویاپردازی کرد. در نسخه های 1997 و 1998 او در آخرین دور با ژاک ویلنوو و سپس میکا هاکینن درگیر چالش هایی شد. اما او همیشه دوم می شود.

تصادف بین ژاک و مایکل که مشخصاً مسبب آن است و به دلیل اقدام غیرورزشی خود شاهد لغو مقام دومی خود در جهان است، پایان مسابقات جهانی 1997 را تلخ تر می کند. قهرمانی. خود مایکل آنچه را که اتفاق افتاد به عنوان " بزرگترین اشتباه زندگی من " تعریف می کند.

1996 همچنین سالی است که برادر کوچکترش رالف شوماخر به دنیای جادویی F1 ملحق می شود: جنجال ها، نظرات بدخواهانه و مقایسه با برادر قهرمان جهان در ابتدا اجتناب ناپذیر خواهد بود. اگرچه رالف هرگز به کلاس و نتایج مایکل نخواهد رسید، با این وجود می‌تواند استعداد خود را در طول زمان نشان دهد و نظر افکار عمومی را جلب کند.

در ژوئیه 1999، یک تصادف در سیلورستون، مایکل را از مسابقه دور نگه داشت، بنابراین او را از رقابت با رقیب فنلاندی خود، هاکینن، که در نهایت دومین قهرمانی خود را به دست آورد، باز داشت.جهان شوماخر همچنین متهم است که از هم تیمی خود، ادی اروین، در یک لحظه خاص از فصل خیلی سریع به سمت قهرمانی حمایت نکرده است.

سرانجام در سال های 2000 و 2001، پیروزی های مورد انتظار طرفداران فراری از راه رسید. مایکل شوماخر در روبنس باریچلو وینگمن کاملی می یابد که می تواند برای تیم کار کند... و برای او. در سال 2001، این پیروزی حتی با چهار مسابقه به پایان رسید. در 19 آگوست، شومی پنجاه و یکمین جایزه بزرگ خود را در بوداپست برد و با رکورد پروست برابری کرد. در 2 سپتامبر او با پیروزی در اسپا در بلژیک از او پیشی گرفت. در نهایت با پیروزی در سوزوکا (ژاپن) به امتیاز 53 می رسد و تنها در فصل 2001 9 پیروزی و 123 امتیاز کسب کرده است. شوماخر در حال حاضر یک اسطوره فرمول 1 است. آلمانی فراری با چهار قهرمانی در جام جهانی، تنها یک هدف دیگر در پیش دارد: پنج عنوان قهرمانی جهان توسط فنجیو، هدفی که با چنین فراری رقابتی به نظر می رسد به زودی به دست می آید. و اینطور هم می شود: در سال 2002 با 144 امتیاز قهرمانی جهان را به پایان رساند.

2003 سالی بود که مایکل توانست خوان مانوئل فانگیو را پشت سر بگذارد و ششمین تاج قهرمانی جهان را پس از یک مبارزه نزدیک که تا سوزوکا ادامه داشت فتح کند. رتبه هشتم در GP ژاپن به او اجازه داد تا حتی بیشتر وارد اسطوره ورزش موتوری شود. و به نظر نمی رسدهیچگاه توقف نکن. سال 2004 نیز قرمز رنگ است، ابتدا با عنوان "سازندگان" و سپس با راننده قهرمانش که برای هفتمین بار در اسپا (این 700 امین بازی فراری است) با 4 امتیاز جلوتر از پایان فصل

تاجگذاری کرد. قهرمانی، در یک روز بزرگ ورزشی، 29 اوت، در روزی که بازی های المپیک XXVIII در آتن در چند هزار کیلومتری جنوب پایان یافت.

مایکل شوماخر به اسکودریا فراری اجازه داد تا به سطحی از برتری برسد که در گذشته سابقه نداشته است. او یک قهرمان فوق‌العاده است که همه چیز را به دست آورده است و اگرچه در آستانه بازنشستگی است، اما هنوز آماده بازنشستگی به نظر نمی‌رسد. خارج از مسیر او به عنوان مردی مغرور و مغرور توصیف می شود. برای دیگران او به سادگی مردی شاد است که خانواده اش را دوست دارد (همسرش کورینا و فرزندانش جینا ماریا و مایکل جونیور). برای طرفدارانش او به سادگی یک اسطوره زنده است.

در 10 سپتامبر 2006، پس از برنده شدن در جایزه بزرگ مونزا، اعلام کرد که در پایان فصل از مسابقات مسابقه بازنشسته خواهد شد. او آخرین مسابقه خود را در مقام چهارم به پایان خواهد رساند (22 اکتبر، در برزیل، عنوان قهرمانی جهان به فرناندو آلونسو)، علیرغم دردسر ناخوشایند یک سوراخ، با این حال استعداد شماره یک را نشان می دهد.

او به طور غیرمنتظره ای در آگوست 2009 به چرخ ماشین تک سرنشین مارانلو بازگشت،به طور استثنایی برای جایگزینی راننده استارت فیلیپه ماسا که در ماه گذشته از ناحیه چشم آسیب دیده بود، فراخوانده شد. با این حال، درد در ناحیه گردن باعث می شود که او از ادامه آزمایشات خودداری کند. در کمال تعجب، او در سال 2010 به زین یک خودروی فرمول یک تک سرنشین بازگشت، اما نه با فراری: او قراردادی با تیم مرسدس جی پی پتروناس امضا کرد. او برای دومین بار در سال 2012 به حرفه رانندگی خود پایان می دهد، بدون اینکه در واقع نتایج درخشانی کسب کند.

در پایان سال 2013 او قربانی تصادف وحشتناکی شد که در حین اسکی روی داد: در حین یک پیست خارج از پیست، با برخورد سرش به سنگی که کلاه ایمنی او شکسته شد، سقوط کرد و باعث آسیب مغزی گسترده شد و او را به داخل زمین فرستاد. یک کما کل جهان ورزش با پیام های همبستگی دور قهرمان آلمانی جمع شده است. در سال‌های بعد، او به سوئیس بازنشسته شد، جایی که همسر و خانواده‌اش اخبار مربوط به وضعیت سلامتی او را کاملاً محرمانه نگه می‌داشتند.

گاهی، به‌روزرسانی‌ها منتشر می‌شوند، اما بدون جزئیات پزشکی واقعی. به عنوان مثال، اظهارات دوستش و رئیس FIA ژان تاد، که در آگوست 2021 به مطبوعات گفت: