بیوگرافی • مکانیسم های زبان

چزاره سگره در 4 آوریل 1928 در ورزولو در استان کونئو به دنیا آمد. خانواده او اصالتا یهودی هستند و در دهه 1940 خود را در حال تجربه لحظه دشوار جهان یافت. جنگ دوم و آزار و اذیت نژادی اگرچه خانواده از وضع مالی خوبی برخوردار نیستند، اما پدر اصرار دارد که پسرش در یک دبیرستان ساده تدریس نکند، بلکه خود را برای امتحانات برای تدریس رایگان آماده کند. این دو بسیار به هم نزدیک هستند و از دست دادن پدرشان که در این دوران رخ می دهد زخمی است که تا آخر عمر با خود خواهند برد.

او تحصیلات خود را در دانشگاه تورین به پایان رساند، جایی که در سال 1950 پس از تحصیل نزد Benvenuto Terracini و عمویش Santorre Debenedetti فارغ التحصیل شد. شاید این سخت ترین دوره باشد، مرگ پدرش او را به مرکز خانواده تبدیل کرده است و او متقاعد شده است که برای تدریس در دبیرستان باید زبان شناسی را رها کند. اما سرنوشت او متفاوت خواهد بود.

تحصیل او در رشته فیلولوژی عاشقانه به او اجازه می دهد در سال 1954 به عنوان یک مدرس آزاد تبدیل شود. بنابراین او در دانشگاه های تریست و سپس پاویا تدریس می کند، جایی که در سال 1960 به عنوان استاد تمام در رشته زبان عاشقانه کرسی را به دست آورد. مراقبت در در این دوره ویرایش انتقادی بسیاری از شاهکارهای ادبی از جمله "اورلاندو فوریوسو مطابق با نسخه 1532 با انواع نسخه های 1516 و 1521" (1960)، "La chanson de Roland" منتشر شد.(1971) و "طنزهای آریوستو" (1987).

او به عنوان استاد فیلولوژی توسط دانشگاه های خارجی مختلف مانند دانشگاه های ریودوژانیرو، منچستر، پرینستون و برکلی میزبانی می شود. او همچنین دکترای افتخاری را از دانشگاه های شیکاگو، ژنو، گرانادا و بارسلونا دریافت کرد. او عضو آکادمی های بزرگی است که به مطالعات فیلولوژیکی و ادبی می پردازند، مانند Accademia del Lincei، Accademia della Crusca، Académie Royale de Belgique، Academia de Buenas Lettras بارسلونا و Real Accademia Espanola.

او با مجلات مختلفی همکاری می کند که به موضوعات مربوط به کار علمی او می پردازند مانند "Studi di philologia italiana"، "L'approdo letterario"، "Paragone". او به همراه سایر همکاران مهم از جمله دانته ایسلا و ماریا کورتی، نقد و بررسی «Strumenti Critici» را کارگردانی می‌کند. او همچنین مجموعه «نقد و فیلولوژی» را برای ناشر فلترینلی بر عهده دارد. درعوض، برای Einaudi او روی تهیه پیش نویس یک گلچین شاعرانه با همکاری کارلو اوسولا کار می کند.

او برای مدتی به ریاست انجمن بین المللی مطالعات نشانه شناسی برگزیده شد و به لطف مطالعات خود نظریه های انتقادی مربوط به جریان های فرمالیسم و ​​ساختارگرایی را مجدداً در ایتالیا معرفی کرد. بر اساس این صورت‌بندی‌های انتقادی، متن ادبی را باید موجودی مستقل در نظر گرفت که همه اجزای آن و به‌ویژهزبان. بدیهی است که تأثیر اثر بر روح خواننده نیز مورد توجه قرار می گیرد.

طبق ساختارگرایی، دقیقاً همین قطعه است که کامل بودن کار را تعیین می کند. با این حال، تمام عناصر متون در ترکیب با یکدیگر تحلیل می شوند. از جمله پیشگامان این جنبش انتقادی، عموی سزار، سانتوره دبندتی، با آثارش در مورد آریوستو است.

حتی زندگی خصوصی او نیز به نوعی تحت تأثیر زبانشناسی است: او با ماریا لوئیزا منگتی، استاد فیلولوژی عاشقانه درست مانند او ازدواج می کند. فعالیت او به عنوان یک محقق و محقق بی وقفه ادامه دارد و همچنین در یک محیط کاملاً مکتبی بیشتر است. بنابراین، با کلیا مارتینیونی، او به گردآوری یک گلچین مکتبی گسترده برای Bruno Mondadori Editore می پردازد. او حامی قانع شده اهمیت دانش بهتر زبان ایتالیایی است و همه کمپین‌هایی را که به نفع دانش انگلیسی انجام می‌شود، اگر قبل از آن دانش صحیح زبان مادری نباشد، بی‌فایده می‌داند. به گفته وی، برای شناخت مکانیسم های یک زبان دیگر، قبل از هر چیز ضروری است که خود را بشناسیم.

کار او به‌عنوان یک محبوب‌ساز در صفحات روزنامه‌ها نیز ادامه دارد و به صفحه فرهنگی Corriere della Sera می‌پردازد. او خود تجربه‌اش را به‌عنوان یک محقق در زندگی‌نامه «پرکنجکاوی نوعی اتوبیوگرافی» (1999). در متن داستان هم با استفاده از فرمول اول شخص و هم از فرمول مصاحبه جعلی روایت می‌شود: یعنی سؤالاتی مطرح می‌شود و پاسخ‌ها به گونه‌ای داده می‌شود که گویی دو فرد متمایز با یکدیگر صحبت می‌کنند.

آخرین اثر او متن "Dieci prova di fantasia" (2010) است که در آن آثار ده نویسنده از جمله چزاره پاوزه، ایتالو کالوینو، سوزانا تامارو و آلدو نوو را تحلیل می‌کند. او استاد بازنشسته دانشگاه بود. پاویا و مدیر مرکز تحقیقات متون و سنت های متنی IUSS پاویا.

او در 16 مارس 2014 اندکی قبل از تولد 86 سالگی خود درگذشت.