Biografie - Een kwestie van methode

Maria Montessori werd op 31 augustus 1870 geboren in Chiaravalle (Ancona) in een gezin uit de middenklasse. Ze bracht haar kindertijd en jeugd door in Rome waar ze besloot een wetenschappelijke studie te volgen om ingenieur te worden, een carrière die in die tijd absoluut was uitgesloten voor vrouwen. Haar ouders wilden dat ze huisvrouw werd, zoals de meeste vrouwen van haar generatie.

Dankzij haar koppigheid en brandende verlangen om te studeren, slaagde Maria er echter in om de stompzinnigheid van de familie om te buigen en kreeg ze toestemming om zich in te schrijven aan de Faculteit Geneeskunde en Chirurgie, waar ze in 1896 afstudeerde met een proefschrift over psychiatrie.

Om te beseffen wat deze keuze haar gekost moet hebben en welke offers ze heeft moeten brengen, volstaat het te zeggen dat ze in 1896 de eerste vrouwelijke arts in Italië werd. Dit laat ook zien hoe professionele kringen in het algemeen, en nog meer die van de geneeskunde, gedomineerd werden door mannen, van wie velen, verbijsterd en gedesoriënteerd door de komst van deze nieuwe"Een houding die helaas ernstige gevolgen had voor Montessori's sterke maar gevoelige ziel, die mannen ging verafschuwen, of in ieder geval uit haar leven ging bannen, zozeer zelfs dat ze nooit trouwde.

De eerste stappen van haar buitengewone carrière, die haar tot een waar symbool en icoon van filantropisme zou maken, zagen haar omgang met gehandicapte kinderen, voor wie ze liefdevol zorgde en aan wie ze de rest van haar leven verbonden zou blijven en waaraan ze al haar professionele inspanningen wijdde.

Rond 1900 begon hij onderzoek te doen in het Romeinse gesticht S. Maria della Pietà, waar zich onder de geesteszieke volwassenen ook kinderen bevonden met moeilijkheden of gedragsstoornissen, die werden opgesloten en behandeld zoals de andere geesteszieke volwassenen en in een staat van ernstige emotionele verwaarlozing verkeerden.

Naast de overvloed aan liefde en menselijke aandacht die ze aan deze arme schepsels besteedt, realiseert de uitzonderlijke arts zich al snel, dankzij haar scherpzinnigheid en de eerder genoemde gevoeligheid, dat de onderwijsmethode die wordt gebruikt met dit type 'patiënt' niet correct is, kortom, niet geschikt is voor hun psychofysieke capaciteiten en behoeften.

Na talloze pogingen, jarenlange observaties en veldproeven kwam Montessori dus met een nieuwe en innovatieve onderwijsmethode voor gehandicapte kinderen. Een van de basisconcepten van deze methode (die echter zijn wortels heeft in de evolutie van het pedagogisch denken) is gecentreerd rond de observatie dat kinderen gedifferentieerde groeifasen hebben, binnenZe zijn meer of minder geneigd om sommige dingen te leren en andere te verwaarlozen. Vandaar de daaruit voortvloeiende differentiatie van studie- en leerprogramma's, 'geijkt' aan de werkelijke mogelijkheden van het kind. Dit is een proces dat vandaag vanzelfsprekend lijkt, maar dat een evolutie van pedagogische benaderingen en zorgvuldige reflectie heeft vereist, binnen ditdacht, over wat een kind wel of niet is en welke bijzondere eigenschappen zo'n wezen eigenlijk heeft.

Het resultaat van deze cognitieve inspanning leidde ertoe dat ze een lesmethode ontwikkelde die totaal anders was dan alle andere die in die tijd in gebruik waren. In plaats van de traditionele methodes, zoals lezen en voordragen uit het hoofd, instrueerde ze de kinderen door het gebruik van concrete hulpmiddelen, wat veel betere resultaten opleverde. De betekenis van de term "lesgeven" werd revolutionair veranderd door deze buitengewone leraar.van het woord 'onthouden' zelf, een woord dat niet langer verbonden was met een rationeel en/of puur cerebraal proces van assimilatie, maar dat werd overgebracht door het empirische gebruik van de zintuigen, die uiteraard het aanraken en manipuleren van objecten inhouden.

De resultaten zijn zo verbluffend dat zelfs, in een test gecontroleerd door experts en Montessori zelf, gehandicapte kinderen hoger scoren dan kinderen die als normaal worden beschouwd. Maar als de overgrote meerderheid van de mensen tevreden zou zijn geweest met een dergelijk resultaat, dan geldt dit niet voor Maria Montessori die daarentegen een nieuw, stuwend idee heeft (waaruitzijn uitzonderlijke menselijke diepgang). De beginvraag die rijst is: " Waarom kunnen normale kinderen niet van dezelfde methode profiteren? "Daarna opende hij een 'Kinderhuis' in de buitenwijken van Rome, een van zijn eerste centra.

Hier is wat een document van het Montessori Instituut zelf hierover schrijft:

Maria Montessori was ook schrijfster en zette haar methoden en principes uiteen in talloze boeken. Zo publiceerde ze in 1909 'De methode van wetenschappelijke pedagogie', dat, vertaald in talloze talen, de Montessorimethode wereldwijde weerklank gaf.

Hij woonde in verschillende delen van Europa voordat hij terugkeerde naar Italië na de val van het fascisme en het einde van de Tweede Wereldoorlog.

Hij stierf op 6 mei 1952 in Noordwijk, Nederland, vlakbij de Noordzee. Zijn werk leeft voort via de honderden scholen die in zijn naam zijn opgericht in de meest uiteenlopende delen van de wereld. Op zijn graf staat het grafschrift:

In de jaren 1990 werd zijn gezicht afgebeeld op de Italiaanse Mille Lire-bankbiljetten, ter vervanging van dat van Marco Polo, en tot de gemeenschappelijke Europese munt van kracht werd.