بیوگرافی • تصاویری از تنهایی

• نگاهی به آثار ادوارد هاپر

متولد در 22 ژوئیه 1882 در Nyack، شهری کوچک در کنار رودخانه هادسون، از یک ادوارد هاپر در سال 1900 وارد مدرسه هنر نیویورک شد، موسسه ای معتبر که در طول زمان برخی از مهم ترین نام ها را در صحنه هنر آمریکا ایجاد کرده است.

علاوه بر جو محرک و فرصت های دانش و بحثی که هنرمند این امکان را دارد که با همسالان خود در آن مدرسه انجام دهد، تأثیر واقعی بر شخصیت هنری او توسط معلمان اعمال می شود که او را به سمت سوق می دهند. از آثار به نمایش گذاشته شده در موزه ها کپی کنید و درباره نویسندگان آنها بیشتر بدانید.

علاوه بر این، حس ذوقی که «مرجعان» فرهنگی مدرسه او را به درون خود وا می دارند، اساسی می ماند، یعنی ذوق یک نقاشی منظم، با خطی روشن و خطی. این رویکرد، که در نگاه اول ممکن است آکادمیک به نظر برسد، در واقع (در نیت معلمان و سپس توسط هاپر) با یک رابطه انتقادی با قوانین ترکیب شده است، که هنرمند جوان را وادار می کند و دعوت می کند تا راه شخصی خود را مطابق با آن بیابد. فیلتر حساسیت شما

پس از فارغ التحصیلی و اولین شغل به عنوان تصویرگر تبلیغات در C. Phillips & شرکت، ادوارد هاپر، در سال 1906، اولین سفر خود را بهاروپا، بازدید از پاریس، جایی که او زبان رسمی نزدیک به امپرسیونیست ها را آزمایش خواهد کرد و سپس در سال 1907 به لندن، برلین و بروکسل ادامه خواهد داد. او در نیویورک برمی گردد، در نمایشگاه دیگری که توسط هانری در کلاب هارمونی در سال 1908 (یک ماه پس از گروه هشت) سازماندهی شده بود، شرکت خواهد کرد.

در این دوره بلوغ هنری هاپر به شدت تدریجی صورت گرفت. پس از جذب دروس بزرگ‌ترین استادان، بین تلاش‌ها و آزمایش‌ها، زبان اصلی خود را توسعه می‌دهد، که تنها در سال 1909 شکوفایی و بیان کامل خود را می‌یابد، زمانی که تصمیم می‌گیرد برای شش ماه به پاریس بازگردد و در سن ژمن نقاشی کند. و در فونتنبلو.

هاپر از آغاز فعالیت هنری خود به ترکیب بندی فیگوراتیو شهری و معماری علاقه مند بوده است که در آن یک شخصیت واحد را به تنهایی و از نظر روانی جدا کرده باشد، گویی در ابعادی منزوی زندگی می کند. علاوه بر این، نبوغ هنری او به او اجازه ساخت یک پالت رنگ کاملاً اصلی و قابل تشخیص را می دهد، استفاده ای از نور به همان اندازه که از زمان کاراواجو اتفاق نیفتاده است. سپس مطالعه امپرسیونیست‌ها و به‌ویژه دگا (که در سفر او به پاریس در سال 1910 مشاهده و تأمل کرد)، ذوق توصیف فضای داخلی و استفاده از نوع کادربندی عکاسی را در او ایجاد کرد.

اصالت افراطی هاپر به راحتی قابل تأیید است اگر در نظر بگیریم که فضای فرهنگی اروپای آن زمان شاهد روندهای گوناگونی بود که در صحنه موج می زد، قطعاً پیشرفته و انقلابی، اما گاهی اوقات فاقد روشنفکری خاص یا پیشروی اجباری بود. باغ طیف گزینه‌هایی که یک هنرمند می‌توانست در اوایل قرن بیستم بپذیرد، از کوبیسم تا آینده‌گرایی، از فوویسم تا انتزاع‌گرایی را شامل می‌شد. از سوی دیگر، هاپر ترجیح می دهد نگاه خود را به گذشته ای معطوف کند که به تازگی سپری شده است و درس استادان مهمی مانند مانه یا پیسارو، سیسلی یا کوربه را بازیابی می کند، هر چند که در کلید شهری دوباره تفسیر شده باشد و در مضامینش بیان شود. تضادهای زندگی شهری

در سال 1913 در نمایشگاه بین المللی هنرهای مدرن Armory Show شرکت کرد که در 17 فوریه در اسلحه خانه هنگ 69 پیاده نظام در نیویورک افتتاح شد. در حالی که در سال 1918 یکی از اولین اعضای باشگاه استودیو ویتنی، حیاتی ترین مرکز برای هنرمندان مستقل خواهد بود. بین سال‌های 1915 و 1923 هاپر به طور موقت نقاشی را رها کرد تا خود را به حکاکی، اجرای نقاط خشک و حکاکی‌ها اختصاص دهد که به لطف آنها جوایز و جوایز متعددی از جمله از آکادمی ملی دریافت خواهد کرد. موفقیتی که با یک نمایشگاه آبرنگ (1923) و با یکی دیگر از نقاشی ها (1924) به دست آمد، به تعریف او از رهبر رئالیست هایی که «صحنه» را نقاشی کردند کمک می کند.

در سال 1933 موزه هنرهای مدرن در نیویورک اولین بازنگری گذشته را به او اختصاص داد و موزه ویتنی دومی را در سال 1950 به او اختصاص داد. به فیگوراتاسیون و رئالیسم، که مخالف جریان‌های غیررسمی و انتزاعی جدید بودند، که به اشتباه (در فضای «جنگ سرد» و «شکار جادوگران» که توسط مک‌کارتی آغاز شد) به‌عنوان طرفداران سوسیالیست معرفی شدند. <7

فراتر از هاپر تا زمان مرگش در 15 مه 1967 در استودیوی خود در نیویورک به بینش درونی خود وفادار ماند. مسیر یک شعر خاموش» که در سال 1950 در «آرت نیوز» منتشر شد، نوشت: « نقاشی هاپر را می توان از زوایای بسیاری مورد توجه قرار داد. روش متواضع، محتاطانه و تقریباً غیرشخصی او برای ساختن نقاشی وجود دارد. استفاده او از اشکال زاویه ای یا مکعبی (اختراع نشده، اما موجود در طبیعت)؛ ترکیبات ساده و به ظاهر مطالعه نشده او. فرار او از هر گونه تصنعی پویا به منظور حک کردن اثر در یک مستطیل. با این حال، عناصر دیگری نیز در کار او وجود دارد که به نظر می رسد ارتباط چندانی با نقاشی خالص ندارند، اما محتوای معنوی را آشکار می کنند. برای مثال وجود داردعنصر سکوت، که به نظر می رسد همه آثار اصلی او را، هر تکنیکی که باشد، فرا گرفته است. این سکوت یا همان طور که به طور مؤثر گفته شد، این «بُعد گوش دادن» در نقاشی هایی که انسان در آنها ظاهر می شود، مشهود است، بلکه در نقاشی هایی که در آنها فقط معماری وجود دارد، مشهود است. [...] همه ما خرابه های پمپئی را می دانیم، جایی که افراد غافلگیرکننده از این تراژدی پیدا شدند، "برای همیشه" در یک اقدام (مردی نان درست می کند، دو عاشق یکدیگر را در آغوش می گیرند، زنی در حال شیر دادن به کودک)، ناگهان به آنجا رسیدند. از مرگ در آن موقعیت به طور مشابه، هاپر توانست لحظه ای خاص را ثبت کند، تقریباً همان ثانیه ای که زمان در آن متوقف می شود، و به لحظه معنایی ابدی و جهانی می بخشد .

بینش هایی در مورد آثار ادوارد هاپر

• داخلی تابستانی (1909)
• Soir bleu (عصر آبی) (1914)
• Eleven A.M. (1926)
• Automat (Diner) (1927)
• اوایل صبح یکشنبه (1930)
• گاز (1940)
• Nighthawks (1942)