Biografie - Beelden van eenzaamheid

• Inzichten in het werk van Edward Hopper

Edward Hopper werd op 22 juli 1882 geboren in Nyack, een klein stadje aan de rivier de Hudson, in een beschaafde Amerikaanse familie uit de middenklasse. In 1900 ging hij naar de New York School of Art, een prestigieuze instelling die in de loop der tijd enkele van de belangrijkste namen uit de Amerikaanse kunstscène heeft voortgebracht.

Afgezien van het stimulerende klimaat en de mogelijkheden voor kennis en debat die de kunstenaar op die school krijgt met leeftijdsgenoten, wordt de echte invloed op zijn artistieke persoonlijkheid uitgeoefend door zijn leraren, die hem aanmoedigen om de werken die in musea worden tentoongesteld te kopiëren en meer te leren over de auteurs ervan.

Daarnaast blijft het gevoel voor smaak dat de culturele 'autoriteiten' van de school hem aanspoorden in te voeren, namelijk een smaak voor ordelijke schilderkunst met een duidelijke, lineaire lijn, fundamenteel. Deze benadering, die op het eerste gezicht academisch lijkt, wordt in werkelijkheid gecombineerd (in de bedoelingen van de leraren en later overgenomen door Hopper), door een kritische relatie met de regels, die duwt ennodigt de jonge kunstenaar uit om zijn of haar eigen persoonlijke pad te vinden op basis van het filter van zijn of haar eigen gevoeligheid.

Na het behalen van zijn diploma en zijn eerste baan als reclametekenaar bij C. Phillips & Company, maakte Edward Hopper zijn eerste reis naar Europa in 1906. Hij bezocht Parijs, waar hij experimenteerde met een vormentaal die dicht aanleunde bij die van de impressionisten, en ging in 1907 verder naar Londen, Berlijn en Brussel. Terug in New York nam hij deel aan een andere tentoonstelling vanContratrend georganiseerd door Henri in de Harmonie Club in 1908 (een maand na de Groep van Acht).

Tijdens deze periode vond Hoppers artistieke rijping zeer geleidelijk plaats. Na de lessen van de grote meesters te hebben geassimileerd, kwam hij tussen pogingen en experimenten tot de rijping van zijn eigen originele taal, die pas in 1909 tot volle bloei en uitdrukking kwam, toen hij besloot om voor zes maanden naar Parijs terug te keren en in Saint-Gemain en Fontainebleau te schilderen.

Vanaf het begin van zijn artistieke carrière was Hopper geïnteresseerd in stedelijke en architecturale figuratieve composities waarin hij een enkel personage kon plaatsen, alleen en psychologisch afstandelijk, alsof hij in een geïsoleerde dimensie leefde. Bovendien heeft zijn artistieke genie hem in staat gesteld een volstrekt origineel en herkenbaar kleurenpalet samen te stellen, een gebruik van licht dat even origineel is alsDit was niet meer gebeurd sinds de tijd van Caravaggio. De studie van de Impressionisten toen, en in het bijzonder van Degas, (waargenomen en over nagedacht tijdens zijn reis naar Parijs in 1910), bracht hem een voorliefde voor de beschrijving van interieurs en een gebruik van kadrering van een fotografische soort bij.

Hopper's extreme originaliteit is gemakkelijk te verifiëren als je bedenkt dat er in het Europese culturele klimaat van die tijd verschillende stromingen opkwamen die zeker vooruitstrevend en revolutionair waren, maar soms ook een zeker intellectualisme of geforceerd avant-gardisme misten. Het scala aan opties dat een kunstenaar in het begin van de 20e eeuw kon omarmen varieerde van kubisme totHopper daarentegen richt zijn blik liever op het voorbije verleden, waarbij hij zich baseert op de lessen van belangrijke meesters als Manet of Pissarro, Sisley of Courbet, maar deze herinterpreteert in een grootstedelijke sfeer en de tegenstrijdigheden van het stadsleven in zijn thema's naar voren brengt.

In 1913 nam hij deel aan de Armory Show International Exhibition of Modern Art, die op 17 februari werd geopend in het arsenaal van het 69th Infantry Regiment in New York; in 1918 behoorde hij tot de eerste leden van de Whitney Studio Club, het belangrijkste centrum voor onafhankelijke kunstenaars. Tussen 1915 en 1923 liet Hopper het schilderen tijdelijk voor wat het was en wijdde hij zich aan het graveren, het maken van ponsjes enZijn succes met een tentoonstelling van aquarellen (1923) en een andere van schilderijen (1924) droeg ertoe bij dat hij werd gedefinieerd als de leider van de realisten die de 'Amerikaanse scène' schilderden.

In 1933 wijdde het Museum of Modern Art in New York zijn eerste overzichtstentoonstelling aan hem, en het Whitney Museum het tweede, in 1950. In die vroege jaren 1950 was Hopper een actieve deelnemer aan het tijdschrift 'Reality', een gemeenschappelijk front van kunstenaars die verbonden waren met figuratie en realisme, die zich verzetten tegen de informele en de nieuwe abstracte stromingen, die ten onrechte werden geïdentificeerd (in het klimaat van de 'oorlogkou' en de 'heksenjacht' die door McCarthy werd geopend) als socialistische sympathisanten.

Naast de vele mogelijke interpretaties van zijn schilderij zou Hopper trouw blijven aan zijn innerlijke visie tot aan zijn dood op 15 mei 1967 in zijn studio in New York.

Charles Burchfield schreef in 'Hopper. The path of a silent poem' gepubliceerd in 'Art News' in 1950: ' De schilderijen van Hopper kunnen vanuit vele invalshoeken worden bekeken. Zo is er zijn bescheiden, onopvallende, bijna onpersoonlijke manier om het schilderij op te bouwen; zijn gebruik van hoekige of kubusvormige vormen (niet verzonnen, maar bestaand in de natuur); zijn eenvoudige, schijnbaar onbestudeerde composities; zijn vlucht voor alle dynamische kunstgrepen om het werk in een rechthoek te vatten. Er zijn echter ook andere manieren om het schilderij te maken.elementen van zijn werk die weinig te maken lijken te hebben met puur schilderen, maar die een spirituele inhoud onthullen. Zo is er bijvoorbeeld het element stilte, dat al zijn grote werken lijkt te doordringen, ongeacht de techniek. Deze stilte, of zoals zo treffend is gezegd, deze 'luisterdimensie', is duidelijk in de schilderijen waarin de mens voorkomt, maar ook in die in[...] We kennen allemaal de ruïnes van Pompeii, waar mensen verrast door tragedie werden aangetroffen, 'voor altijd gefixeerd' in een handeling (een man bakt brood, twee geliefden omhelzen elkaar, een vrouw geeft haar kind borstvoeding), in die positie plotseling verstrikt in de dood. Op dezelfde manier was Hopper in staat om een bepaald moment vast te leggen, bijna de precieze seconde waarin dede tijd staat stil, waardoor het moment een eeuwige, universele betekenis krijgt ".

Inzichten in het werk van Edward Hopper

• Zomer interieur (1909)
• Soir bleu (Blauwe avond) (1914)
• Elf uur 's ochtends (1926)
• Automaat (Hete Tafel) (1927)
• Vroege zondagmorgen (1930)
• Gas (1940)
• Nighthawks (1942)