Βιογραφία - Ο θρύλος ταξιδεύει με δύο τροχούς

Ο πατέρας του ήθελε να γίνει λογιστής, οπότε όταν ο Τζιάκομο του είπε ότι θα ήθελε να τρέχει με μοτοσικλέτες, ζήτησε τη συμβουλή του οικογενειακού συμβολαιογράφου, ο οποίος, παρεξηγώντας την ποδηλασία από τη μοτοσικλέτα, έδωσε τη συγκατάθεσή του, με το σκεπτικό ότι λίγος αθλητισμός θα ωφελούσε σίγουρα το νεαρό αγόρι.

Έτσι ξεκίνησε η καριέρα του Τζιάκομο Αγκοστίνι, του μεγαλύτερου πρωταθλητή που γνώρισε ποτέ ο κόσμος των δύο τροχών (πριν από την έλευση του Βαλεντίνο Ρόσι, σύμφωνα με πολλούς). Το προφίλ του μύθου του είναι όλο στους αριθμούς, οι οποίοι, αν τους βάλεις μαζί, είναι εντυπωσιακοί. Δεκαπέντε παγκόσμιοι τίτλοι (7 στα 350 και 8 στα 500), 122Νίκες σε γκραν πρι (54 σε 350, 68 σε 500, συν 37 βάθρα), πάνω από 300 συνολικές επιτυχίες, 18 φορές πρωταθλητής Ιταλίας (2 ως νεαρός).

Ο Τζιάκομο Αγκοστίνι γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου 1942 σε μια κλινική της Μπρέσια, ο πρώτος από τα τρία αδέλφια του, και γεννήθηκε στο Lovere. Οι γονείς του, Aurelio και Maria Vittoria, ζουν ακόμα σε αυτό το γοητευτικό χωριό στις όχθες της λίμνης Iseo, όπου ο πατέρας του ήταν δημοτικός υπάλληλος και είχε στην ιδιοκτησία του έναν τυρφώνα, ο οποίος είναι τώρα μεταξύ των πολλών δραστηριοτήτων που φροντίζει ο διάσημος γιος του.

Όπως συμβαίνει πάντα με όσους γεννιούνται για μια κλίση, το πάθος του Τζιάκομο για τις μοτοσικλέτες ήταν επιτακτικό και άρχισε να οδηγεί ένα μοτοποδήλατο Bianchi Aquilotto όταν ήταν λίγο περισσότερο από παιδί. Όταν έγινε δεκαοκτώ ετών, πήρε τελικά από τον πατέρα του αυτό που ήταν τότε, μαζί με την Ducati 125, η πιο κατάλληλη μοτοσικλέτα για έναν αρχάριο αφιερωμένο σε μια αγωνιστική καριέρα: την Morini 175 Settebello, μια σταθερήτετράχρονες βέργες και ροκέτες, ικανές να φτάσουν σε τελική ταχύτητα περίπου 160 km/h.

Σε ηλικία δεκαεννέα ετών με αυτή τη μοτοσικλέτα έλαβε μέρος στον πρώτο του αγώνα, την ανάβαση Τρέντο-Μποντόνε του 1961, στην οποία κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Στην αρχή ήταν αυτός ο τύπος αγώνων που ήταν η ειδικότητα του Αγκοστίνι, στον οποίο σύντομα εναλλάχθηκε με αγώνες ταχύτητας σε κυκλώματα, πάντα με την ίδια μοτοσικλέτα, μέχρι που, αφού έγινε αντιληπτός από τον Morini, απέκτησε ένα επίσημο αυτοκίνητο στοΚύκλωμα Cesenatico.

Το 1963 ο Agostini έκλεισε την καριέρα του ως οδηγός δεύτερης κατηγορίας με την επίσημη Morini 175, κερδίζοντας το ιταλικό πρωτάθλημα βουνού, με οκτώ νίκες και δύο δεύτερες θέσεις, και το ιταλικό πρωτάθλημα ταχύτητας νέων (και πάλι για την κατηγορία 175), κερδίζοντας όλους τους αγώνες του προγράμματος. Το 1963 όμως θα του επιφύλασσε μια μεγαλύτερη ικανοποίηση.

Χωρίς να μπορεί να το φανταστεί καθόλου, ο Giacomo Agostini κλήθηκε από τον Alfonso Morini να υποστηρίξει τον Tarquinio Provini ακόμη και στο Grand Prix των Εθνών στη Monza, στις 13 Σεπτεμβρίου, τον τρίτο και τελευταίο γύρο του παγκόσμιου πρωταθλήματος που η μονοκύλινδρη Morini 250 φαινόταν πιθανό να κερδίσει απέναντι στην ομάδα της Honda με επικεφαλής τον Ροδεσιανό Jim Redman.

Αλλά αν η Morini 250 ήταν αρκετά καλή για να κερδίζει στην Ιταλία, δεν ήταν πλέον ανταγωνιστική έναντι των ιαπωνικών μηχανών στους αγώνες του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Ο "Ago", όπως ήταν πλέον το παρατσούκλι του από τους οπαδούς, άφησε τη μάρκα της Μπολόνια για να πάει στην Cascina Costa και να υπογράψει στην MV. Ήταν το 1964- την επόμενη χρονιά έκανε το ντεμπούτο του κάτω από τη νέα προστατευτική πτέρυγα του Ιάπωνα κατασκευαστή. Το ντεμπούτο ήταν ευτυχές, γιατίΉδη στον πρώτο αγώνα της σεζόν στην πίστα της Μόντενα κέρδισε: στο τέλος κέρδισε όλους τους γύρους του ιταλικού πρωταθλήματος.

Ωστόσο, οι αγώνες του παγκόσμιου πρωταθλήματος είναι διαφορετικό θέμα και ο Ago πρέπει να είναι ικανοποιημένος που θα παραμείνει στο κατόπι του Mike Hailwod, ο οποίος θα μεταπηδήσει στη Honda στο τέλος της σεζόν.

Το 1966 ο Agostini βρέθηκε να αγωνίζεται στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εναντίον του πρώην συμπαίκτη του: κέρδισε δύο παγκόσμια πρωταθλήματα στην κατηγορία 350 κ.εκ. εναντίον των έξι του Άγγλου πρωταθλητή, ο οποίος κέρδισε έτσι τον τίτλο. Σε εκείνο το σημείο, η επιθυμία του Ago για εκδίκηση ήταν τεράστια. Ανέβηκε στην κατηγορία 500 και κέρδισε τον πρώτο του τίτλο, ξεκινώντας τον μύθο, που αργότερα επεκτάθηκε και στην ίδια την κατηγορία 350.

Ο Agostini κυριάρχησε αδιαφιλονίκητος στις δύο κυρίαρχες κατηγορίες μέχρι το 1972, τη χρονιά που ο Saarinen και η Yamaha έφτασαν στη σκηνή του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος του, ο Renzo Pasolini ανέβηκε στην κλίμακα των αξιών και οδηγώντας την Aermacchi - Harley Davidson 350 cc. προσπάθησε να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τον Agostini, ο οποίος στο μεταξύ επέλεξε την τετρακύλινδρη Cascina Costa. Εκείνη τη χρονιά κατάφερε να κερδίσει τον τίτλο του350, αλλά από εκεί και πέρα η νίκη γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Η πιο προβληματική σεζόν ήταν το 1973, λόγω των μοτοσικλετών που δεν εξασφάλιζαν πλέον τη νίκη.

Ήταν 20 Μαΐου 1973 όταν ο Renzo Pasolini και ο Jarno Saarinen έχασαν τη ζωή τους στη Monza, συγκλονίζοντας ολόκληρο τον κόσμο της μοτοσικλέτας. Ο Agostini κέρδισε πίσω τον τίτλο 350 σε εκείνη τη θλιβερή συγκυρία, ενώ ο Read βελτιώθηκε στα 500.Θα μπορούσε να επιβεβαιώσει την ανωτερότητά του ακόμη και με μια παρόμοια μοτοσικλέτα. Το αριστούργημά του παραμένει η Daytona, όπου κερδίζει στην αμερικανική πίστα. Αλλά πείθει τους πάντες και στην πίστα της Imola στον αγώνα των 200 μιλίων.

Την ίδια χρονιά κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο στα 350, ενώ στα 500 τον προσπέρασαν οι Read και Bonera με την MV. Η Yamaha του Lansivuori προηγήθηκε επίσης στην κούρσα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Το 1975 ένας νεαρός από τη Βενεζουέλα ονόματι Jonny Cecotto έφτασε στο παγκόσμιο τσίρκο της μοτοσικλέτας και κατέκτησε τον παγκόσμιο τίτλο στην κατηγορία 350. Στην κατηγορία 500, μετά από αξέχαστες μάχες με τον Read, ο Giacomo Agostini κατάφερε να κερδίσει τον 15ο και τελευταίο του παγκόσμιο τίτλο σε ηλικία 33 ετών.